Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 3 listopada 2010 r., sygn. I SA/Gd 553/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Kwarcińska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Danuta Oleś, Sędzia NSA Alicja Stępień, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Joanna Mierzejewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 3 listopada 2010 r. sprawy ze skargi K. U. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 14 kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości w podatku od spadków i darowizn oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Gd 553/10

UZASADNIENIE

Decyzją z 30 grudnia 2009r. Naczelnik Urzędu Skarbowego, na podstawie art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r., nr 8, poz. 60, ze zm.; dalej jako O.p.) odmówił skarżącej K. U. umorzenia zaległości podatkowej w podatku od spadków i darowizn za rok 2009 w kwocie 1.771 zł.

Skarżąca w odwołaniu od tej decyzji zarzuciła rażące naruszenie prawa poprzez naruszenie dyspozycji art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966 z późn. zm.), bowiem Burmistrz Miasta wydał uprzednio zgodę na umorzenie przedmiotowej zaległości podatkowej.

Dyrektor Izby Skarbowej, decyzją z 14 kwietnia 2010r., na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 220 § 2 i art. 67a § 1 pkt 3 O.p. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podkreślił, że definitywna rezygnacja z należności przysługujących jednostce samorządu terytorialnego jest przedwczesna; dopóki istnieją niewykorzystane możliwości egzekwowania zaległości podatkowej, dopóty jej umorzenie przed ich wyczerpaniem byłoby sprzeczne z interesem publicznym. Skarżąca jest osobą młodą, zarabiającą i podnoszącą swe kwalifikacje zawodowe (jest studentką III roku administracji UG). Przywołano wyrok WSA w Gdańsku z 3 października 2006r. w sprawie I SA/Gd 73/06, w którym stwierdzono, że zgoda lub wniosek dysponenta podatkiem nie wiąże urzędu skarbowego co do konieczności zastosowania wobec podatnika jednej z form preferencji, a jedynie stwarza możliwość podjęcia decyzji w tym zakresie.