Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 26 stycznia 2010 r., sygn. I SA/Gl 700/09

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Przemysław Dumana, Sędzia WSA Teresa Randak (spr.), Protokolant Izabela Maj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2010r. sprawy ze skargi J. P. - Biuro A w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. uchylił na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. Nr 8, poz. 60 z 2005 r. z późn. zm. ) decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. z dnia [...] Nr [...] w sprawie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej Biura A J. P. jako płatnika z tytułu niedobranego podatku dochodowego od osób fizycznych od łącznej kwoty dokonanych wypłat w wysokości [...] zł. i orzekł o odpowiedzialności podatkowej Biura A jako płatnika z tytułu niedobranego podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłaconych wynagrodzeń w łącznej kwocie [...] zł.

Uzasadniając rozstrzygnięcie, organ odwoławczy w pierwszej kolejności przedstawił ustalony stan faktyczny w sprawie, wskazując w tym zakresie, iż w roku podatkowym 2003 strona w okresie od stycznia do listopada zatrudniała na podstawie umowy o pracę dwóch pracowników (K. J., i K. D. ). Stosownie do art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa w zw. z art. 31 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, strona, jako płatnik, zobowiązana była w ciągu roku podatkowego do obliczenia, poboru i wpłacenia we właściwym terminie organowi podatkowemu ( na rachunek urzędu skarbowego ) zaliczek na poczet podatku dochodowego m.in. od wypłacanych pracownikom w ramach stosunku pracy wynagrodzeń. Z ustaleń organu I instancji wynikało ponadto, że wystąpiły różnice pomiędzy wynagrodzeniami deklarowanymi przez płatnika, od których obliczono, pobrano i odprowadzono podatek, a wynagrodzeniem faktycznie wypłacanym. Według organu I instancji, za miesiące od stycznia do listopada 2003 r. płatnik - przy obliczaniu zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych - nie uwzględnił części wynagrodzeń wypłacanych zatrudnionym pracownikom. Pracodawca wykazał bowiem jako wypłacane w danym miesiącu ze stosunku pracy wynagrodzenie w wysokości minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w danym okresie tj. [...] zł. i [...] zł. ( odpowiadającemu określonemu w umowach o pracę wynagrodzeniu brutto odpowiednio [...] i [...] zł. ), podczas gdy w rzeczywistości każda z zatrudnionych wówczas osób uzyskiwała wynagrodzenie w wysokości [...] zł. netto. Organ I instancji wskazał, że taki stan faktyczny został ustalony w konsekwencji przeprowadzenia wielu czynności procesowych, w tym w oparciu o zeznania przesłuchania świadków - pracowników, wyjaśnienia i oświadczenia płatnika, a także w oparciu o materiały uzyskane z Państwowej Inspekcji Pracy, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, B - Centrum Operacyjnej Obsługi Klienta. Podjęto również działania w celu zweryfikowania twierdzenia strony co do przywłaszczenia na szkodę płatnika pieniędzy przez zatrudnione osoby. Zawiadomienie strony o podejrzeniu popełnienia przestępstwa nie zostało uwzględnione. Za bezzasadny uznał organ I instancji zarzut, że podstawowe znaczenie dla określenia wysokości wynagrodzeń przypisano pozostałym dowodom, w szczególności wyrokowi nakazowemu Sądu Rejonowego Sądu Grodzkiego w C. z dnia 19 grudnia 2007 r., sygn. akt [...], w którym uznano, że pomiędzy kwotą wynagrodzeń wykazanych a wypłaconych przez płatnika występowała rozbieżność, a zarazem określono, że wynagrodzenie wypłacane, wbrew temu co deklarowano w dokumentach, wynosiło [...] zł. netto miesięcznie dla każdej osoby.