Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 czerwca 2008 r., sygn. I SA/Wr 1320/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Semiczek, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Radom (sprawozdawca), Asesor WSA Anetta Chołuj,, Protokolant Lucyna Barańska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 27 maja 2008 sprawy ze skargi E. i J. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia odsetek za zwłokę w zaliczkach na podatek dochodowy od osób fizycznych za 1998 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej we W. utrzymał w mocy orzeczenie Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia [...] r., określając skarżącemu E. J. (dalej podatnik, skarżący, strona) odsetki za zwłokę w zaliczkach na podatek dochodowy od osób fizycznych za 1998 r.

Jak wynikało z akt sprawy wyrokiem z dnia 24 października 2005 r. sygn. akt I SA/Wr 2826/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. (Nr [...]) określającą małżonkom J. i E. J. należne zobowiązanie w ww. podatku za 1998 r. oraz odsetki za zwłokę od zaległości w zaliczkach. Z motywów uzasadnienia wynikało, że małżonkowie złożyli w 1998 r. wspólne zeznanie podatkowe, z którego wynikało, że w okresie tym prowadzili odrębnie działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami kosmetycznymi w ramach kilku form prawnych, spór powstał jednak w związku z rozliczeniem dwóch firm - "A" s.c. (dalej "A"), której wspólniczką była J. J. oraz firmy prowadzonej przez skarżącego - "B" (dalej "B"). Siedziby obu ww. firm mieściły się pod jednym adresem, zajmowały się sprzedażą tych samych kosmetyków i rozliczały się na zasadach ogólnych. W toku prowadzonego postępowania podatkowego dotyczącego rozliczenia za 1999 r. okazało się, że Państwo J. nie mogą okazać dokumentacji podatkowej za lata 1995 - 1998 i 2000 r., bowiem im ją skradziono. Nie byli również w stanie jej odtworzyć, gdyż w kancelarii podatkowej prowadzącej ich dokumentację również dokonano kradzieży komputera zawierającego wszystkie dane obu firm. W tych okolicznościach organ podatkowy wszczął postępowanie podatkowe dotyczące rozliczenia za 1998 r., w ramach którego określił podstawę opodatkowania w drodze oszacowania. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie podzielił pogląd organu I instancji w zakresie sposobu określenia podstawy opodatkowania w obu firmach i przyjęcia cenę sprzedaży zestawów w wysokości 40 zł, obliczonej jako średniej wynikającej z zeznań pracowników, wg których cena za zestaw wahała się od 30 do 50 zł. Prawidłowo także ustalono wartość sprzedaży bezrachunkowej w firmie "B", która wbrew zgłaszanym zarzutom nie dokumentowała za pomocą kasy fiskalnej sprzedaży na rzecz odbiorców indywidualnych (nieprowadzących działalności gospodarczej). Jak wynikało z ujawnionych wydruków dokumentowały one sprzedaż od kilkudziesięciu do kilkuset zestawów, co dowodzi, że utrwalono na niej sprzedaż dokonywana poza siedzibą firmy w dużych centrach handlowych, co uzasadnia przyjęcie jej jako części sprzedaży nieudokumentowanej w cenie szacunkowej 40 zł za zestaw. Zasadnie także pominięto w kosztach uzyskania przychodów wydatki, których podatnicy nie potrafili udokumentować (np. koszty eksploatacji samochodów).