Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 lutego 2009 r., sygn. I SA/Wr 1309/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Asesor WSA Tomasz Świetlikowski, Protokolant Katarzyna Motyl, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 lutego 2009 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001r. I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. F. z dnia [...] nr [...], II. orzeka, że wymienione w pkt I decyzje nie podlegają wykonaniu, III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz skarżącego M. P. kwotę 9.957,00 (dziewięć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt siedem 00/100) złotych tytułem kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 listopada 2008 r. sygn. akt II FSK 1038/07 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 809/06 i przekazał do ponownego rozpoznania sądowi I instancji skargę M. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W., wydaną w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. Zaskarżoną decyzją organ odwoławczy uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. - F. z dnia [...] r. i określił podatnikowi, prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą "A", zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w wysokości 274.007,50 zł oraz odsetki od zaliczek na ten podatek w łącznej wysokości 133.367,60 zł.

Kwestionowane rozstrzygnięcia, zapadły w następującym stanie faktycznym sprawy:

Organ drugiej instancji podzielił wnioski Naczelnika Urzędu Skarbowego, że M. P. - zwany dalej skarżącym, podatnikiem lub stroną - zawyżył koszty uzyskania przychodu o kwotę 994.400 zł, wynikającą z dwóch faktur VAT wystawionych przez "B" Grupa Kapitałowa spółka z o.o. (zwana dalej spółką B) za usługi budowlane, albowiem w rzeczywistości, jak ustaliły organy i potwierdził wystawca faktur, usług tych nie wykonała ww. spółka. Stanowisko w tym zakresie organ umotywował powołując się w szczególności na zeznania reprezentującego spółkę B. - A. K., który podał do protokołu, że spółka robót budowlanych nie wykonywała, zaś same faktury wystawił "grzecznościowo" na prośbę M. P. Świadek zeznał też, że wprawdzie wystawiał kasowe dowody wpłaty KP, odpowiadające kwotom z faktur, to jednak pieniędzy tych nie otrzymywał, natomiast zainkasował od M. P. kwotę 15.000 zł jako wynagrodzenie za pośrednictwo w wyszukaniu osób do pracy - obywateli WNP. Organ zakwestionował wiarygodność dowodów płatności (dowody KP) także z tego względu, że jak to wynikało z historii obrotów na rachunkach bankowych podatnika (prowadzonych przez "C" oraz "D"), w okresach rzekomych płatności nie posiadał on zgromadzonych na tych rachunkach dostatecznych środków finansowych. W latach poprzedzających sporny rok 2001, podatnik w latach 1998-2000 wykazywał stratę z działalności gospodarczej. Organ wskazał też, że płatności za sporne faktury nie uwzględniały wymogu dokonywania zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego, wynikających z przepisów ustawy z dnia 19.11.1999 r. - Prawo działalności gospodarczej. Obok podważanych faktur i dowodów zapłaty, podatnik nie dysponował innymi dowodami pozwalającymi na uwiarygodnienie wykonania spornych usług przez "B", albowiem nie przedstawiono ani odpowiednich umów, ani też protokołów odbioru robót z udziałem wykonawcy.