Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2007 r., sygn. I SA/Wr 809/06

Dnia 26 stycznia 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Łoboda (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia NSA Halina Betta Asesor WSA Katarzyna Borońska Protokolant Szymon Krzyszczuk po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 26 stycznia 2007 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] (nr [...]) Dyrektor Izby Skarbowej we W. uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W.-F. z dnia [...] (nr [...]) i określił M. P., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą A, zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w wysokości [...] oraz odsetki od zaliczek na ten podatek w łącznej wysokości [...].

Organ drugiej instancji podzielił wnioski Naczelnika Urzędu Skarbowego, że M. P. zawyżył koszty uzyskania przychodu o kwotę [...], wynikającą z dwóch faktur VAT (nr [...] z dnia [...] oraz nr [...] z dnia [...]) wystawionych przez B spółka z o.o. za usługi budowlane, albowiem w rzeczywistości wystawca faktur usług tych nie wykonał. Stanowisko w tym zakresie organ umotywował powołując się w szczególności na zeznania reprezentującego spółkę B - A. K., który podał do protokołu, iż spółka robót budowlanych nie wykonywała, zaś same faktury wystawił "grzecznościowo" na prośbę M. P. Świadek zeznał też, że wprawdzie wystawiał kasowe dowody wpłaty KP, odpowiadające kwotom z faktur, to jednak pieniędzy tych nie otrzymywał. Natomiast zainkasował od M. P. kwotę [...] jako wynagrodzenie za pośrednictwo w wyszukaniu osób do pracy - obywateli WNP. Organ zakwestionował wiarygodność dowodów płatności (dowody KP) także z tego względu, że jak to wynikało z historii obrotów na rachunkach bankowych podatnika (prowadzonych przez BZ WBK oraz PKO S.A.), w okresach rzekomych płatności nie posiadał zgromadzonych na tych rachunkach dostatecznych środków finansowych. Również w latach poprzedzających rok podatkowy, to jest 1998-2000 M. P. wykazywał stratę z działalności gospodarczej. Zwrócił także organ uwagę, że wymóg dokonywania zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego wynikał z przepisów ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej. Obok podważanych faktur i dowodów zapłaty, podatnik nie dysponował innymi dowodami pozwalającymi na