Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 20 czerwca 2008 r., sygn. I SA/Bk 160/08

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, Sędziowie asesor WSA Jacek Pruszyński (spr.), sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Protokolant Katarzyna Luto, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi S. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2000 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Izba Skarbowa w B. decyzją z [...].05.2003 r. Nr [...], utrzymała w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B.

z [...].12.2002 r. Nr [...] dotyczącą rozliczenia "C." S. S. w B. w zakresie podatku od towarów i usług za niektóre miesiące 2000 r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że w wyniku przeprowadzonej kontroli w firmie S. S., zwanego dalej "skarżącym", "podatnikiem", kontroli stwierdzono nieprawidłowości w rozliczeniu podatku naliczonego. Podatnik dokonał odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących sprzedaż tuszy i tonerów wystawionych przez firmę "N."

z W. oraz z faktur wystawionych przez firmy "A." i "P.", dokumentujących sprzedaż procesorów i pamięci komputerowych. Organy zakwestionowały prawo do odliczenia tego podatku na podstawie § 50 ust. 4 pkt 5 lit. a i c rozporządzenia Ministra Finansów z 22.12.1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245 ze zm.) - zwanego dalej "rozporządzeniem o VAT".

Wyrokiem z 30.01.2004 r. sygn. SA/Bk 862/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił decyzję Izby Skarbowej w B. Sąd stwierdził, że faktury wystawione przez W. P. i J. W. dokumentują zawarcie i wykonanie umów sprzedaży. Zdaniem Sądu w sprawie doszło do nabycia przez skarżącego towaru opisanego w spornych fakturach. Nie ma zatem podstaw, aby przyjąć, iż faktury stwierdzały czynności, które faktycznie nie zostały dokonane. Nie można tym samym przypisać skarżącemu działania w celu obejścia prawa, gdyż podatnik może ponosić odpowiedzialność tylko za następstwa czynności dokonanych bezpośrednio ze swoimi kontrahentami. W związku z tym Sąd wywiódł, że bez znaczenia z punktu widzenia art. 19 ust. 1 ustawy z 08.01.1993 r.