Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 grudnia 2007 r., sygn. III SA/Wa 1778/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, Sędziowie Sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Asesor WSA Maciej Kurasz (spr.), Protokolant Anna Kurdej, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2007 r. sprawy ze skargi R. W. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od kwietnia do grudnia 2003 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia [...]sierpnia 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W., działając na podstawie przepisów art. 233 § 1 pkt 1, art. 221 oraz art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.; dalej powoływanej jako "ustawa Ord. pod."), utrzymał w mocy własną decyzję z dnia z dnia [...]maja 2007 r. Nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] stycznia 2006r. Nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. nr [...] z dnia [...] listopada 2005 r. w przedmiocie określenia W. W. (dalej jako "Skarżący lub "Strona") zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od kwietnia 2003 r. do grudnia 2003 r.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. przedstawiono stan faktyczny sprawy, z którego wynika, iż pełnomocnik Skarżącego wnioskiem z dnia [...] marca 2007 r. wystąpił o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] stycznia 2006 r. Jako podstawę prawną wniosku wskazał przepis art. 247 § 1 pkt 3 ustawy Ord. pod. W jego ocenie decyzje wymiarowe zostały wydane z rażącym naruszeniem przepisów art. 193 § 1, art. 193 § 2, art. 193 § 6 ustawy Ord. pod. W uzasadnieniu podkreślił, że organy podatkowe nie przeprowadziły badania ksiąg podatkowych pod kątem ich zgodności ze stanem faktycznym i ich rzetelności. Oznaczało to jego zdaniem, że nie zakwestionowano zapisów dokonanych w księgach, a zatem należało uznać, że ewidencje podatkowe prowadzone przez Skarżącego dla potrzeb podatku od towarów i usług stanowiły dowód tego, co wynikało z zawartych w niej zapisów.