Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 października 2007 r., sygn. III SA/Gd 282/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Orłowska, Sędziowie Sędzia WSA Alina Dominiak (spr.),, Sędzia WSA Felicja Kajut, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Hanna Tarnawska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 października 2007 r. sprawy ze skargi Z. R. na decyzję Inspektora Sanitarnego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...] Inspektor Sanitarny na podstawie § 10 ust. 1 i 13 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 293 ze zm.) odmówił stwierdzenia u Z. R. choroby zawodowej w postaci uszkodzenia narządu słuchu wywołanego działaniem hałasu.

Rozpoznając wniesione odwołanie Wojewódzki Inspektor Sanitarny decyzją z dnia [...] nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wskazał, iż skarżący przez okres 35 lat był zatrudniony w [...] na stanowiskach pracy, w narażeniu na hałas. Organ wskazał, iż z orzeczeń lekarskich wynika, że u skarżącego rozpoznano schorzenia nie znajdujące się w wykazie chorób zawodowych, a tym samym nie mające żadnego związku z wykonywaniem pracy zawodowej; przyczyną zaś rozpoznanego schorzenia jest zapalenie uszu.

W następstwie wniesionej skargi Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 8 maja 2002 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 1457/00, uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu podniósł, że zasadniczym elementem postępowania jest ustalenie, czy w środowisku pracy były warunki, jakie mogły prowadzić do zachorowania i czy stwierdzona choroba mieści się w wykazie chorób zawodowych. Sąd wskazał, iż organy administracji ograniczyły się jedynie do stwierdzenia, że brak pozytywnego orzeczenia o rozpoznaniu choroby zawodowej nie pozwala na uznanie choroby zawodowej. Na organach ciążył zaś obowiązek stosowania zasad k.p.a.; tym samym rzeczą organów było wyjaśnienie, dlaczego nie można uznać choroby jakiej nabawiła się strona - jak sama mniema - w czasie zatrudnienia, jako choroby zawodowej. Sąd podkreślił, iż w obu orzeczeniach zawarte są dwa odmienne rozpoznania. Kolejowe Zakłady Medycyny Pracy w G. stwierdzają w lewym uchu niedosłuch typu mieszanego - co potwierdza też Centrum Naukowe Medycyny Kolejowej w W., natomiast co do prawego ucha, to KZMP stwierdza "niedosłuch typu odbiorczego z komponentą przewodzeniową, zaś CNMK stwierdza "niedosłuch typu odbiorczego w uchu prawym". W tej sytuacji organy miały obowiązek wyjaśnić tę rozbieżność, chorobę zawodową stwierdza bowiem organ, a nie zakład medycyny i nie mogą istnieć żadne wątpliwości co do tego, czy dane schorzenie mieści się czy też nie w wykazie chorób zawodowych. Wymagane jest więc, aby organ odwoławczy dokładnie ustalił, czy rozpoznanie u skarżącego niedosłuchu typu odbiorczego w prawym uchu należy uznać za chorobę zawodową, a jeżeli nie, to jakie są ku temu konkretne powody.