Wyrok WSA w Krakowie z dnia 1 grudnia 2009 r., sygn. III SA/Kr 303/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Dorota Dąbek (spr.) Sędziowie WSA Halina Jakubiec WSA Janusz Kasprzycki Protokolant Bernadetta Szczypka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi W. P. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 22 stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej skargę oddala

Uzasadnienie

wyroku WSA w Krakowie z dnia 1 grudnia 2009r.

Decyzją z dnia 22 stycznia 2009r., nr [...] Wojewódzki Inspektor Sanitarny, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) w związku z art. 5 pkt 4a i art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006r. nr 122, poz. 851 z późn. zm.) i § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. nr 65, poz. 294 z późn. zm.) w związku z § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. nr 132, poz. 1115), utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego nr [...] z dnia [...] 2008r., znak: [...] o braku podstaw do stwierdzenia u W. P. choroby zawodowej - uszkodzenia słuchu wywołanego działaniem hałasu - wymienionej w poz. 15 wykazu chorób zawodowych będącego załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983r.

Postępowanie w niniejszej sprawie było prowadzone po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 12 września 2006r., sygn. akt III SA/Kr 663/05, którym uchylono decyzje organów Inspekcji Sanitarnej I i II instancji. W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, iż należy ustalić w oparciu, o które rozporządzenie Rady Ministrów należy prowadzić przedmiotowe postępowanie, czy w oparciu o rozporządzenie z 1983 roku czy też z 2002 roku. Ponadto Sąd wskazał, że orzeczenia lekarskie wydane na użytek postępowania w sprawie chorób zawodowych są opiniami w rozumieniu art. 84 § 1 Kpa i jak każdy dowód winny być przez organ administracji wszechstronnie ocenione. Bez tej opinii lub sprzecznie z tą opinią organ administracji nie może dokonać we własnym zakresie rozpoznania choroby zawodowej i ustalić czy rozpoznane schorzenie mieści się w wykazie chorób zawodowych. Organ nie może oprzeć rozstrzygnięcia na opinii lekarskiej lakonicznej, nie zawierającej przekonywującego uzasadnienia bądź sprzecznej z przepisami prawa. W uzasadnieniu wyroku wskazano również na to, że opinie lekarskie, na których obydwa orzekające w sprawie organy administracyjne oparły swoje rozstrzygnięcia nie zawierają pełnego, przekonywującego i jednoznacznego uzasadnienia oraz organy administracyjne nie zwróciły uwagi na rozbieżność w treści orzeczeń lekarskich Ośrodka Medycyny Pracy i Instytutu Medycyny Pracy.