Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 3 maja 2011 r. (Czernyszow przeciwko Polsce), sygn. 35630/02

W sprawie Czernyszow przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Czwarta Sekcja), zasiadając jako Izba składająca się z następujących sędziów:

Nicolas Bratza, Przewodniczący

Lech Garlicki,

Ljiljana Mijović,

Päivi Hirvelä,

Ledi Bianku,

Zdravka Kalaydjieva,

Nebojša Vučinić, sędziowie,

oraz Fatoş Araci, Zastępca Kanclerza Sekcji,

obradując na posiedzeniu zamkniętym w dniu 5 kwietnia 2011 r.,

wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 35630/02) przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej wniesionej do Trybunału na podstawie artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ("Konwencja") przez obywatela ukraińskiego, pana Igora Czernyszowa ("skarżący") w dniu 12 sierpnia 2002 roku.

2. Skarżący, któremu przyznano bezpłatną pomoc prawną, był reprezentowany przez pana P. Sendeckiego, adwokata prowadzącego praktykę w Lublinie. Rząd polski ("Rząd") reprezentowany był przez swojego Przedstawiciela, pana J. Wołąsiewicza z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Skarżący w szczególności podniósł zarzut, że czas trwania jego tymczasowego aresztowania przekroczył "rozsądny termin" w rozumieniu artykułu 5 § 3 Konwencji.

4. W dniu 6 grudnia 2007 r. Przewodniczący Czwartej Sekcji Trybunału zdecydował o zakomunikowaniu skargi Rządowi, oraz że Trybunał rozpatrzy meritum skargi oraz jej dopuszczalność (artykuł 29 § 1 Konwencji). Rząd ukraiński nie skorzystał z prawa do udziału w sprawie w charakterze interwenienta (artykuł 36 § 1 Konwencji oraz artykuł 44 § 1 (b) Regulaminu Trybunału).

FAKTY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

5. Skarżący urodził się w 1977 r. Obecnie przebywa w Zakładzie Karnym w Hrubieszowie.

A. Postępowanie karne przeciwko skarżącemu i tymczasowe aresztowanie

6. Skarżący został zatrzymany w dniu 19 sierpnia 1998 r. w związku z podejrzeniem popełnienia zabójstwa.

7. W dniu 20 sierpnia 1998 r. Sąd Rejonowy w Słubicach zastosował tymczasowe aresztowanie skarżącego w oparciu o uzasadnione podejrzenie, iż popełnił on zarzucane mu czyny. Sąd uznał tymczasowe aresztowanie za konieczne, aby zapewnić prawidłowy tok postępowania, biorąc pod uwagę ryzyko fałszowania dowodów lub ukrywania się. Sąd uzasadnił ryzyko ukrywania się brakiem stałego miejsca zamieszkania skarżącego w Polsce. Sąd wskazał także na surowość przewidywanej kary.