Postanowienie SN z dnia 1 marca 2018 r., sygn. I CSK 653/17

Badając kwestię odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych należy odróżnić samo naruszenie dóbr osobistych od oceny, czy naruszenie dóbr osobistych miało charakter bezprawny, a w konsekwencji, czy zachodziły okoliczności uchylające bezprawność działania podmiotu, który dopuścił się naruszenia dóbr osobistych. Jest oczywistą ocena, że publikacja w prasie informacji o tym, że określona osoba jest podejrzana o popełnienie przestępstwa, za które grozi wysoka sankcja karna, a więc o podejrzeniu popełnienia czynu nagannego prawnie i moralnie, narusza jej dobra osobiste. Decyduje tu miernik obiektywny. Ocena, czy doszło do naruszenia dobra osobistego wymaga bowiem rozważenia, czy według przeciętnego odbiorcy i przeciętnych opinii ludzi rozsądnie i uczciwie myślących określone zachowanie może być uznane za naruszające dane dobra osobiste.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Dariusz Dończyk

w sprawie z powództwa M. T. przeciwko Z. S.A. w W. o ochronę dóbr osobistych, na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 1 marca 2018 r., na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 9 maja 2017 r., sygn. akt I ACa ."/16,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia od prawomocnych orzeczeń sądów drugiej instancji o wysokim stopniu sformalizowania, czego wyrazem jest m.in. art. 398 § 1 k.p.c., który wymaga oparcia skargi wyłącznie na określonych w tym przepisie podstawach. Zakres kontroli Sądu Najwyższego w ramach rozpoznawania skargi kasacyjnej jest ograniczony w stosunku do innych środków zaskarżenia, w tym apelacji wnoszonej do sądu drugiej instancji, co zobowiązuje sąd drugiej instancji do rozpoznania sprawy w granicach zaskarżenia (art. 378 § 1 k.p.c.), a nie tylko rozpoznania zarzutów podniesionych w tym środku odwoławczym. W następstwie wniesienia skargi kasacyjnej Sąd Najwyższy nie rozpoznaje sprawy, lecz skargę w granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw. W granicach zaskarżenia Sąd Najwyższy bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania (art. 398 § 1 k.p.c.). Sąd Najwyższy związany jest przy tym ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego orzeczenia (art. 398 § 2 k.p.c.).