Wyrok SN z dnia 14 kwietnia 2016 r., sygn. II CSK 307/15

W razie zapłaty przez gwaranta gwarantariuszowi sumy gwarancyjnej, nawet mimo braku ku temu uzasadnienia materialnoprawnego w stosunku podstawowym, rozliczenie korzyści majątkowej uzyskanej przez beneficjenta następuje między stronami stosunku podstawowego, a więc między stronami umowy gwarancji. Zobowiązanie gwaranta wynikające z umowy gwarancji ubezpieczeniowej nie jest bowiem zobowiązaniem akcesoryjnym, a przeciwnie jest ono samodzielnym, autonomicznym zobowiązaniem, którego istnienie i zakres nie zależy od istnienia i zakresu innego zobowiązania, w szczególności zobowiązania dłużnika wynikającego ze stosunku podstawowego. Gwarant nie może więc wobec beneficjenta gwarancji podnosić skutecznych zarzutów ze stosunku podstawowego, a taki charakter ma właśnie zarzut niedopuszczalności kumulacji roszczeń o zapłatę kar umownych z obu tytułów, tj. z tytułu opóźnienia w spełnieniu świadczenia, a następnie z tytułu odstąpienia od umowy.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Anna Kozłowska (przewodniczący)

SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)

SSN Władysław Pawlak

w sprawie z powództwa Samodzielnego Publicznego Specjalistycznego Zakładu Opieki Zdrowotnej "Z." w S. przeciwko (...) Towarzystwu Ubezpieczeń Spółce Akcyjnej wŁ. z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej A. G. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 kwietnia 2016 r., skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. akt I ACa (...),