Wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2014 r., sygn. I PK 249/13

Art. 151 § 5 k.p. nie stanowi samoistnej podstawy prawa pracownika do dodatku za nadgodziny. Świadczenie to przysługuje bowiem pod warunkiem porozumienia stron w przedmiocie określenia godzin, za które ma zostać wypłacony dodatek, a pracownikowi zatrudnionemu w niepełnym wymiarze czasu pracy nie przysługuje dodatek, o którym mowa w art. 151¹ § 1 k.p., jeżeli nie ustali na podstawie art. 151 § 5 k.p. dopuszczalnej liczby godzin pracy ponad określony w umowie wymiar czasu pracy.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Małgorzata Gersdorf (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Józef Iwulski

SSN Jolanta Strusińska-Żukowska

Protokolant Grażyna Niedziałkowska

w sprawie z powództwa A. J. przeciwko P. Spółce Akcyjnej w R. o wynagrodzenie za godziny nadliczbowe i wynagrodzenie za pracę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 4 kwietnia 2014 r., skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ł. z dnia 14 maja 2013 r.,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2013 r., Sąd Rejonowy w P. zasądził na rzecz powódki A. J. od pozwanego "P." SA kwoty wskazane w wyroku tytułem wynagrodzenia za pracę oraz dodatku za godziny nadliczbowe. W części jednak dotyczącej wynagrodzenia z dodatkiem za godziny przepracowane poza normę czasu pracy ustaloną w umowie (niepełny etat) oddalił powództwo - pkt III wyroku sądu pierwszej instancji. Uznał, bowiem, że o wynagrodzeniu za godziny nadliczbowe, w braku postanowień umowy, można mówić dopiero po przekroczeniu normy 8 godzin dziennie. Sąd Rejonowy ustalił, iż ad casum takiego ustalenia między stronami nie było.