Wyrok SN z dnia 5 lutego 2002 r. sygn. I PKN 873/00

Wystąpienie okoliczności uzasadniających wygaśnięcie zakazu konkurencji (art. 101² § 2 k.p.) nie wyłącza obowiązku zapłaty pracownikowi odszkodowania.

Przewodniczący SSN Józef Iwulski,

Sędziowie SN: Katarzyna Gonera (sprawozdawca), Jadwiga Skibińska-Adamowicz.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2002 r. sprawy z powództwa Bogusława M. przeciwko „E.” Spółce z o.o. w G. o zapłatę, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu z dnia 29 czerwca 2000 r. [...]

oddalił kasację i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.500 (cztery tysiące pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Gnieźnie wyrokiem z 3 marca 2000 r. zasądził od pozwanej „E.” Spółki z o.o. w G. na rzecz powoda Bogusława M. tytułem odszkodowania wynikającego z umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy: za listopad 1998 r. kwotę 927 zł oraz po 2.987 zł za kolejne miesiące obowiązywania zakazu konkurencji od grudnia 1998 r. do stycznia 2000 r. włącznie, wraz z ustawowymi odsetkami od rat odszkodowania za poszczególne miesiące. W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone, powód domagał się bowiem ostatecznie zasądzenia na swoją rzecz tytułem odszkodowania kwoty 42.714 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód był zatrudniony w pozwanej Spółce od 16 września 1996 r. do 21 listopada 1998 r., początkowo na czas określony, a następnie na czas nie określony. Umowa o pracę zawarta z powodem przewidywała (w § 6), że w czasie trwania zatrudnienia w pozwanej Spółce oraz w okresie dwóch lat po ustaniu zatrudnienia powód nie będzie bez uprzedniej zgody pracodawcy prowadził działalności konkurencyjnej wobec Spółki. W zamian za powstrzymywanie się od działalności konkurencyjnej po ustaniu zatrudnienia powód miał otrzymywać - przez okres trwania zakazu konkurencji - odszkodowanie w wysokości połowy przeciętnego wynagrodzenia pobieranego w okresie zatrudnienia, przy czym zgodnie z § 6 pkt 5 umowy odszkodowanie miało być wypłacane przez pracodawcę w miesięcznych ratach na koniec każdego miesiąca. Powód wykonywał pracę dla pozwanej Spółki do 24 kwietnia 1998 r. Od tego dnia do 18 września 1998 r. korzystał ze zwolnienia lekarskiego. Z powodu długiej absencji chorobowej powoda strony zgodziły się rozwiązać umowę o pracę za porozumieniem stron z dniem 21 listopada 1998 r. Uzgodnienie warunków rozwiązania umowy o pracę nastąpiło podczas spotkania powoda z przedstawicielami Spółki w dniu 30 września 1998 r. - ustalono wówczas datę rozwiązania umowy, wykorzystanie przez powoda urlopu wypoczynkowego oraz wypłatę specjalnej premii za wkład w uruchomienie zakładu produkcyjnego Spółki w G. Sąd Rejonowy ustalił, że na spotkaniu tym nie zapadły żadne decyzje dotyczące umownego zakazu konkurencji. Po rozwiązaniu umowy o pracę pozwana Spółka nie wypłaciła powodowi odszkodowania wynikającego z § 6 pkt 4 umowy o pracę, mimo że powód nie podjął działalności konkurencyjnej. Po bezskutecznym wezwaniu do spełnienia umówionego świadczenia, powód wystąpił z pozwem do Sądu Pracy. Sąd uwzględnił roszczenie powoda przyjmując, że skoro między stronami istniała umowa o zakazie konkurencji, a powód wykonywał swoje zobowiązania z niej wynikające, to pozwana Spółka była wzajemnie zobowiązana do zapłaty odszkodowania wynikającego z zawartej umowy. Strony zawarły pisemną umowę o zakazie konkurencji, która nie została następnie pisemnie zmodyfikowana ani rozwiązana. Sąd pierwszej instancji ustalił, że strony nie dokonały żadnych ustnych zmian treści umowy w zakresie dotyczącym zakazu konkurencji, a nawet gdyby ich dokonały, to nie miałoby to wpływu na treść wzajemnych uprawnień i obowiązków stron, ponieważ wszelkie ewentualne zmiany i uzupełnienia tej umowy wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności. Sąd przyjął również, że obowiązek wypłaty odszkodowania z tytułu umowy o zakazie konkurencji nie wygasł wskutek jednostronnego oświadczenia woli złożonego przez pozwaną Spółkę.