Wyrok SN z dnia 28 lutego 1997 r., sygn. II UKN 97/96

Ograniczenie w art. 7 ust. 6 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. 1991 r. Nr 104, poz. 450 ze zm.) wskaźnika wysokości emerytury lub renty do 250% nie oznacza, że ubezpieczony nie ma interesu prawnego w ustalaniu rzeczywistego wskaźnika wysokości świadczenia.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z wniosku Zbigniewa D. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych – I Oddziałowi w W. o wysokość emerytury, na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 października 1996 r. (...) uchylił wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 30 maja 1996 r. Sąd Wojewódzki – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie uchylił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – I Oddziału w W. z dnia 5 kwietnia 1995 r., przyznającą wnioskodawcy Zbigniewowi D. prawo do emerytury i ustalającą wysokość świadczenia przy zastosowaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury na 238,40%, ustalając następujący stan faktyczny: