Wyrok SN z dnia 1 marca 1995 r. sygn. II UR 2/95

Przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury lub renty przyjmuje się kwotę bazową z daty złożenia wniosku o ustalenie prawa do tego świadczenia, chyba że pracownik kontynuując zatrudnienie nie pobiera świadczenia.

Przewodniczący SSN: Maria Tyszel

Sędzia SN: Stefania Szymańska

Sędzia SA: Jerzy Kuźniar (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Jana Szewczyka, po rozpoznaniu w dniu 1 marca 1995 r. sprawy z wniosku Bohdana K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. o wysokość emerytury, na skutek rewizji wnioskodawcy od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 17 marca 1994 r., [...]

zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 24 stycznia 1994 r. [...], w ten sposób, że do ustalenia podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy Bohdana K., przyjął od dnia 1 stycznia 1993 r. kwotę bazową w wysokości 3.090.000 zł (trzy miliony dziewięćdziesiąt tysięcy).

Uzasadnienie

Wnioskodawca Bohdan K., urodzony 18 marca 1927 r., we wniosku złożonym w dniu 19 stycznia 1993 r. dochodził przyznania emerytury, zaś do ustalenia podstawy jej wymiaru wskazał wynagrodzenie z okresu od 1 stycznia 1989 r. do 31 grudnia 1992 r. Świadectwo pracy wydane przez pracodawcę wnioskodawcy, tj. Wojewódzką Stację Sanitarno-Epidemiologiczną w W. stwierdzało, że stosunek pracy łączący strony ustał 31 grudnia 1992 r.