Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 6 lutego 1992 r., sygn. I PZP 53/91

Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości po rozpoznaniu wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich, zgłoszonego na podstawie art. 16 ust. 2 i 3 ustawy o Sądzie Najwyższym i skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

„1. Jakie są skutki prawne naruszenia przez zakład pracy wymogów art. 98 § 5 k.p., w szczególności, czy uchybienia zakładu pracy są wadami powodującymi, że opinia o pracy jest wówczas sama przez się niezgodna z prawem (niewłaściwa)?

2. Czy udowodnienie w procesie, że zakład pracy nie zastosował się do warunków z art. 98 § 3 k.p., powoduje konieczność uwzględnienia powództwa o sprostowanie opinii jako niezgodnej z prawem, bez potrzeby badania samej treści opinii”

podjął następującą uchwałę:

Wydanie przez zakład pracy opinii o pracy bez dopełnienia obowiązku zapoznania pracownika z projektem opinii i wysłuchania jego uwag oraz bez uzyskania stanowiska zakładowej organizacji związkowej (art. 98 § 5 k.p.) stanowi przesłankę żądania zniszczenia opinii i wydania nowej.

Uzasadnienie

Wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego został m.in. spowodowany wydaniem przez Sąd Najwyższy wyroku z 27.VI.1991 r. I PRN 26/91 (dotychczas nie publikowanego). W wyroku tym Sąd Najwyższy stwierdził, że uchybienia zakładu pracy dotyczące trybu sporządzania opinii nie mogą stanowić podstawy żądania sprostowania opinii, jeżeli jej forma i treść – mimo tych naruszeń ze strony zakładu pracy – są prawidłowe. Sąd Najwyższy uznał, że naruszenie trybu postępowania przewidzianego przy wydawaniu opinii o pracę samo przez się nie stanowi jeszcze wystarczającej podstawy żądania jej sprostowania; pracownik ma bowiem roszczenia o sprostowanie ustaleń zawartych w opinii, a nie o „sprostowanie procedury, która do nich prowadzi.”