Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
insert_drive_file

Orzeczenie

Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 24 maja 1990 r., sygn. III CZP 19/90

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w sprawie z powództwa Sławomira Ch. przeciwko Skarbowi Państwa – Jednostce Wojskowej w G. o odszkodowanie i rentę po rozpoznaniu zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Najwyższy na rozprawie w dniu 14 lutego 1990 r. I CR 18/90 do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Sądu Najwyższego:

„Czy przyznanie poszkodowanemu żołnierzowi świadczeń na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową (Dz.U. nr 53, poz. 342) wyłącza możliwość dochodzenia dalszego odszkodowania – na podstawie przepisów prawa cywilnego – od jednostki wojskowej także wówczas, gdy wyrządzenie szkody przez żołnierza lub pracownika zatrudnionego w siłach zbrojnych nastąpiło z winy umyślnej?”

podjął następującą uchwałę i nadał jej moc zasady prawnej:

Przyznanie poszkodowanemu żołnierzowi świadczeń na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową (Dz.U. nr 53, poz. 342) wyłącza możliwość dochodzenia dalszego odszkodowania na podstawie przepisów prawa cywilnego od jednostki wojskowej tylko wówczas, gdy wyrządzenie szkody przez żołnierza lub pracownika zatrudnionego w siłach zbrojnych nastąpiło przy wykonywaniu powierzonych im obowiązków służbowych z winy nieumyślnej (art. 20 ustawy).

Uzasadnienie

Powód Sławomir Ch., po zwolnieniu go z zasadniczej służby wojskowej na skutek pogorszenia się stanu zdrowia, wystąpił przeciwko Jednostce Wojskowej, w której służbę tę odbył, z powództwem o zadośćuczynienie za krzywdę oraz o rentę uzupełniającą utrzymując, że z powodu poddawania go forsownym ćwiczeniom bojowym doznał istotnego trwałego uszczerbku na zdrowiu w postaci dyskopatii lędźwiowej.

W okresie trwania procesu powód otrzymał świadczenia przewidziane w ustawie z 16.XII.1972 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową (Dz.U. nr 53, poz. 342 z późn. zm.), tj. rentę z zaliczeniem do trzeciej grupy inwalidów w związku ze służbą wojskową oraz odszkodowanie w wysokości kwoty 87.500 złotych.

close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00