Postanowienie SN z dnia 5 września 1989 r., sygn. III CRN 277/89

Osoba, która uzyskała posiadanie nieruchomości w drodze umowy sporządzonej bez zachowania formy aktu notarialnego, może być – w zakresie zasiedzenia tej nieruchomości (art. 172 § 1 k.c.) – uznana za samoistnego posiadacza będącego w dobrej wierze.

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora Prokuratury Generalnej po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z wniosku Heleny D. i Stanisława D. o zasiedzenie na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego PRL nr DK III Pc 447/89 od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Tarnobrzegu z siedzibą w Sandomierzu z dnia 17 lutego 1989 r. I Cr 44/89 – postanowił: oddalić rewizję nadzwyczajną; nakazać uczestnikowi postępowania Wojciechowi B. uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Wojewódzkiego w Tarnobrzegu) kwoty 650 złotych tytułem wpisu od rewizji nadzwyczajnej.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 2.XI.1988 r. Sąd Rejonowy w Sandomierzu stwierdził, iż wnioskodawcy Stanisław i Helena małż. D. na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej nabyli przez zasiedzenie z dnia 6.II.1986 r. własności działki Nr 205/3 o pow. 0,56 ha, położonej w Sz., gm. K. Podstawą faktyczną wydania tego orzeczenia jest ustalenie, według którego wnioskodawczyni za środki pochodzące z majątku dorobkowego jej i męża nabyła w 1976 r. od Reginy B. nieformalną umową kupno-sprzedaż ww. nieruchomość, z chwilą nabycia objęła ją w posiadanie i wraz z mężem posiada jak właściciel. Zdaniem Sądu Rejonowego wnioskodawcy nabyli posiadanie nieruchomości w dobrej wierze, „skoro byli przekonani, że ta forma przeniesienia własności daje im tę własność”.