Wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2020 r., sygn. II OSK 1076/18

Z art. 14 ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych wynika, iż wolą ustawodawcy było wprowadzenie sui generis vacatio legis dla skutków wywoływanych ustawą o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych tak dla inwestora, jak i dla osób, których nieruchomości mogły znaleźć się we wprowadzanym ustawą obszarze oddziaływania elektrowni wiatrowej - na okres 36 miesięcy. Oznacza to, że przez 3 lata od daty wejścia ustawy w życie nie można skutecznie prawnie twierdzić, że obszarem oddziaływania elektrowni wiatrowej - w rozumieniu art. 3 pkt 20 ustawy - Prawo budowlane - jest obszar w odległości równej lub większej od dziesięciokrotności wysokości elektrowni wiatrowej mierzonej od poziomu gruntu do najwyższego punktu budowli, wliczając elementy techniczne, w szczególności wirnik wraz z łopatami (całkowita wysokość elektrowni wiatrowej), zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych. Elektrownia wiatrowa przez ww. 3 lata nie ma negatywnego wpływu na sposób zagospodarowania nieruchomości, położonych w odległości mniejszej lub równej od dziesięciokrotnej wysokości wiatraka. Właściciele nieruchomości położonych w takiej odległości mogą nie tylko wystąpić o wydanie, ale i uzyskać decyzję o warunkach zabudowy w ww. terminie. Innymi słowy, prawa właścicieli takich nieruchomości do zabudowy mieszkalnej lub o funkcji mieszkaniowej nie zostały (aż do dnia upływu ww. 36 miesięcznego okresu) ograniczone.

Teza od Redakcji

Dnia 15 stycznia 2020 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędziowie: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) sędzia del. WSA Mirosław Gdesz Protokolant: asystent sędziego Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2020 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2017 r. sygn. akt VII SA/Wa 130/17 w sprawie ze skargi [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. zasądza od [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.