Wyrok NSA z dnia 11 czerwca 2019 r., sygn. I FSK 902/17

Podatkowe postępowanie; Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka-Medek, Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia WSA del. Zbigniew Łoboda (sprawozdawca), Protokolant Krzysztof Osial, po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej [...] T. [...] s.c. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2017 r. sygn. akt VIII SA/Wa 534/16 w sprawie ze skargi [...] T. [...] s.c. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 5 maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od października do grudnia 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od [...] T. [...] s.c. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. kwotę 4050 (słownie: cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 marca 2017 r., sygn. akt VIII SA/Wa 534/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi [...] T. [...] spółka cywilna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 5 maja 2016 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od października do grudnia 2008 r., na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., w skrócie - "p.p.s.a."), oddalił skargę.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Dyrektor Izby Skarbowej w W. w wyniku rozpatrzenia odwołania wymienionej spółki T., od decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w R. z dnia 25 stycznia 2016 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od października do grudnia 2008 r., utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Za zasadne uznał organ odwoławczy pozbawienie spółki, w oparciu o art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej "u.p.t.u."), prawa do odliczenia podatku z 23. szt. faktur VAT wystawionych na roboty budowlane przez spółkę z o.o. B. z siedzibą w R., albowiem stwierdzały zdarzenia, które nie były w rzeczywistości przez ten podmiot wykonane. Organ zwrócił uwagę, że w większości przypadków (17.) B. sp. z o.o. miała działać przez swoich podwykonawców: tj. I. sp. z o.o. w K., A. sp. z o.o. w K., G. sp. z o.o. w L., które - jak wynikało z postępowań prowadzonych wobec tych podmiotów - nie prowadziły działalności gospodarczej, lecz uczestniczyły w procederze wprowadzania do obrotu gospodarczego tzw. "pustych faktur" lub (i) dokonywały sprzedaży tzw. "faktur kosztowych". Organ zwrócił uwagę, że B. nie dysponowała potencjałem technicznym, pozwalającym na wykonywanie robót w zakresie, w jakim zostały wystawione faktury, a ponadto jej pracownicy wskazywali inne miejsca wykonywania prac, aniżeli budowy realizowane przez spółkę T.. Wykonywania robót przez spółkę B. nie widzieli kierownicy budów, na których T. realizowała prace na rzecz inwestorów, ani pracownicy tej spółki (T.), a nawet jej wspólnicy, gdyż D. J. spotykał się z przedstawicielem B. - K. C. tylko w sprawie rozliczenia, zaś B. B. nie interesował się tymi pracami, pomimo iż - zgodnie z podziałem obowiązków wspólników - do niego należała piecza nad wykonywaniem robót. Za przyjęciem fikcyjności faktur przemawiał też wskazywany przez stronę sposób zapłaty, praktycznie w całości - gotówkowy przy należności z tytułu faktur przekraczającej wysokość 1.000.000 zł. Brak zainteresowania wykonawstwem ze strony wspólników uzasadniał tezę o barku staranności w kontaktach z B. oraz o braku dobrej wiary w zakresie odliczenia podatku wynikającego z podważonych faktur.