Wyrok NSA z dnia 6 czerwca 2017 r., sygn. II FSK 1501/15

Art. 2 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, i że odnosi się on do dwóch zasadniczych sytuacji, tj. gdy określone czynności są sprzeczne z nakazami zawartymi w przepisach prawnych powszechnie obowiązujących oraz są sprzeczne z normami moralnymi. Jako przykład takich czynności można wskazać umowę, w której jedna strona umowy płaci drugiej za popełnienie czynu zabronionego. W takim przypadku otrzymane środki finansowe przez stronę dokonującą takiego czynu nie będą stanowiły przychodu.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Alicja Polańska, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 18 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Rz 463/14 w sprawie ze skargi G. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 27 marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie (sygn. akt I SA/Rz 463/14) oddalił skargę G. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 27 marca 2014 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r.

Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wyroku wynika, że zaskarżoną decyzją organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w R. z dnia 27 września 2013 r., określającą skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 185.062 zł. Organy I jak i II instancji zgodnie ustaliły, że skarżący w zeznaniu podatkowym za 2007 r. nie zadeklarował kwot otrzymanych od Z. [...] sp. z o.o. z siedzibą w D. (dalej: Spółka) w łącznej kwocie 479.567,80 zł. Ustaliły także, że w dniu 1 czerwca 2006 r. pomiędzy skarżącym (jako pożyczkodawcą) a spółką (jako pożyczkobiorcą) zawarta została umowa pożyczki pieniężnej w kwocie 6.908.506,58 zł, która miała być przekazana wraz z podpisaniem umowy na cele związane z działalnością gospodarczą. W dniu 15 czerwca 2006 r. został sporządzony aneks do umowy, z którego wynikało, że przez podpisanie umowy pożyczkobiorca potwierdza pozostawienie kwoty 6.908.506,58 zł do jego dyspozycji. Z umowy wynikało również, że pożyczkobiorca zobowiązał się do spłacenia odsetek w wysokości 7 % w skali roku. Jednocześnie organy ustaliły, że z dniem 1 czerwca 2006 r., na mocy uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników został podwyższony kapitał zakładowy Spółki z kwoty 200.000 zł do kwoty 19.400.000 zł - poprzez utworzenie 38.400 nowych udziałów po 500 zł każdy. Udziały w podwyższonym kapitale zakładowym - objęte przez skarżącego - zostały pokryte wkładem niepieniężnym w postaci przedsiębiorstwa pod nazwą Z. [...] G. W. Wartość wnoszonego aportu została ustalona zgodnie z wyceną sporządzoną przez biegłego rewidenta. Jeden ze składników pasywów bilansu stanowiło zobowiązanie z tytułu udzielonej przez skarżącego, Spółce "pożyczki", na podstawie umowy zawartej w dniu 1.06.2006 r. w kwocie 6.908.506,58 zł. Na podstawie analizy dokumentów księgowych ustalono, że kwota pożyczki nie została faktycznie przekazana przez pożyczkodawcę ani na rachunek ani do kasy Spółki.