Wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2017 r., sygn. II FSK 3605/14

Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest aby były łącznie spełnione następujące warunki: 1) wydatek powinien być rzeczywiście poniesiony przez podatnika, 2) wydatek nie może znajdować się w katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (art. 16 u.p.d.o.p.), 3) powinien pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą i poniesiony w celu uzyskania przychodu, 4) powinien być właściwie udokumentowany.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA del. Marek Olejnik, Protokolant Ewelina Wołosiak, po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "E." sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2768/13 w sprawie ze skargi "E." sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 września 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "E." sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie kwotę 2.700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 8 lipca 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 2768/13 oddalił skargę E. sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 września 2013 r. w przedmiocie określenia wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2006 r.

Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że spółka złożyła do Naczelnika ...Urzędu Skarbowego w R. zeznanie roczne CIT-8 za 2006 r. W dniu 29 czerwca 2007 r. złożono korektę ww. zeznania w zakresie sumy wpłaconych zaliczek i kwoty do zapłaty. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. w dniu 26 maja 2011 r. wszczął wobec skarżącej postępowanie kontrolne w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku dochodowego od osób prawnych za 2006 r. oraz podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2006 r. Przeprowadzone postępowanie kontrolne wykazało, że skarżąca do rozliczeń podatkowych za 2006 r. wykorzystała fikcyjne faktury VAT, wystawione przez: P.H.U. P. sp. z o.o., J. sp. z o.o., P.H.U. M. sp. z o.o., S. sp. z o.o., R. sp. z o.o. oraz D. sp. z o.o. Faktury VAT wystawione przez ww. podmioty i ujęte w księgach skarżącej nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Decyzją z 21 lutego 2013 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił skarżącej wysokość zobowiązania w przedmiotowym podatku w kwocie 123.757 zł. Organ ustalił, że skarżąca, dokonując rozliczenia z tytułu spornego podatku, naruszyła art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm. dalej: u.p.d.o.p.). W konsekwencji zawyżyła koszty uzyskania przychodów łącznie o kwotę 650.849,10 zł z tytułu wydatków na zakup towarów (głównie obuwia), udokumentowanych fakturami VAT wystawionymi przez ww. podmioty. Mając na uwadze wyniki przeprowadzonej kontroli organ pierwszej instancji stwierdził, że ich wystawcy nie zatrudniali pracowników, ani nie posiadali zaplecza magazynowego. Kontrahenci skarżącej wykazywali znaczne obroty z tytułu sprzedaży, której nie sposób realizować bez zatrudniania personelu. Okoliczności te wskazywały na fikcyjny charakter tej działalności. Z danych wykazanych w deklaracjach VAT-7 wynikało, że ww. podmioty nabywały więcej towaru niż sprzedawały, co automatycznie musiałoby wiązać się z koniecznością magazynowania zakupionych rzeczy. Jak ustalono, firmy te wynajmowały tylko pomieszczenia biurowe, które opuszczały bez wypowiadania umów najmu. Dodatkowo, na podstawie oględzin miejsc prowadzenia działalności ww. podmiotów stwierdzono, że brak jakichkolwiek oznak jej prowadzenia. Wobec tego organ I instancji, na podstawie art. 193 § 4 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012, poz. 749 z późn. zm. - dalej O.p.), nie uznał za dowód w postępowaniu ksiąg rachunkowych skarżącej w części, w jakiej zaewidencjonowano faktury VAT, które nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych i w tym zakresie uznał te księgi za nierzetelne. Po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia 5 września 2013 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.