Wyrok NSA z dnia 8 marca 2012 r., sygn. II FSK 1656/10

Dokumentacja księgowo-finansowa nie ma bezwzględnego i nienaruszalnego pierwszeństwa przed innymi dowodami.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędziowie: NSA Tomasz Zborzyński, del. NSA Jan Grzęda (sprawozdawca), Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. sp. z o.o. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 1112/09 w sprawie ze skargi D. sp. z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 29 maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2004 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 13 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę D. Sp. z o.o. w K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2004 r.

Jak wskazano w motywach wyroku, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. zakwestionował po stronie kosztów uzyskania przychodów Spółki D., kwoty wynikające z faktur pochodzących od spółek A. oraz K., jako nie dokumentujące faktycznie wykonanych przez tych wystawców świadczeń.

W wyniku postępowania kontrolnego przeprowadzonego wobec K. Spółka z o.o. w likwidacji, K., ul. G. [...], ustalono iż firma ta nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej, a zajmowała się jedynie sprzedażą i wprowadzaniem do obrotu fikcyjnych faktur kosztowych, które nie dokumentowały ani świadczenia usług ani sprzedaży towarów. Faktury te opiewały zawsze na znaczne kwoty (od kilku do kilkudziesięciu tysięcy złotych), które odbiegały znacznie od cen rynkowych i kosztów związanych z działalnością spółki D., która prowadziła oszczędną politykę kosztową. Ponadto organ wskazał, iż faktury te były wystawiane przez firmy powiązane ze sobą gospodarczo i osobowo, a po wszczęciu wobec nich postępowań kontrolnych zawsze zgłaszały kradzież bądź zaginięcie dokumentacji księgowej. Podmioty te wykazywały olbrzymie kwoty przychodów/obrotu przy znikomych dochodach i podatku do zapłaty. Osoby je reprezentujące często zmieniały zeznania oraz nie znały szczegółów rzekomo dokonanych transakcji gospodarczych, powołując się na podwykonawców, których nie potrafiły wskazać. Podobnie szczegółów dokonanych transakcji nie był w stanie podać G. Z. - prezes zarządu i główny udziałowiec Spółki D. Jedynym zgodnym zeznaniem tych osób było potwierdzenie faktu rzeczywistego wykonania spornych usług. W konsekwencji nie dano wiary zeznaniom wystawców faktur oraz Prezesa kontrolowanej Spółki w tych wypadkach, gdy ich zeznania były sprzeczne, inne dowody wykluczały możliwość uznania faktur za odzwierciedlające rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a kontrolowana Spółka nie byłą w stanie, poza fakturami, przedstawić żadnych wiarygodnych dowodów, które była świadczyły o wykonaniu spornych usług.