Wyrok NSA z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. I OSK 2661/14

Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą, a charakter naruszenia prawa powoduje, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa i powinna ulec wyeliminowaniu z obrotu prawnego. Nie chodzi tu bowiem o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędzia del. WSA Rafał Wolnik (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Małgorzata Ziniewicz po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2016r na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. G. i Y. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2721/13 w sprawie ze skargi S. G. i Y. W. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz zaskarżoną decyzję, a także poprzedzającą ją decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] stycznia 2013, nr [...], 2. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa solidarnie na rzecz skarżących kasacyjnie kwotę 854 (osiemset pięćdziesiąt cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 2721/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi S. G. i Y. W. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji, oddalił skargę.

W uzasadnieniu powyższego wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne:

Orzeczeniem z dnia [...] września 1968 r. Prezydium Rady Narodowej m. Poznania, działając na podstawie art. 1, art. 7, art. 8 i art. 22 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. - o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości (Dz.U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą wywłaszczeniową, orzekło o wywłaszczeniu na rzecz Państwa za odszkodowaniem nieruchomości położonej w Poznaniu przy ul. [...], o pow. 145 m2, zapisanej w księdze wieczystej Państwowego Biura Notarialnego Poznań-Stare Miasto tom [...], wykaz [...], KW Nr [...], stanowiącej własność tabularną H. J., a faktyczną jej spadkobierców. Jednocześnie Prezydium orzekło o przyznaniu tytułem odszkodowania na rzecz uprawnionych spadkobierców łącznej kwoty 108.332,00 złotych. Od decyzji tej odwołanie wniosła J. J. (będąca wówczas jednym z potencjalnych następców prawnych właścicielki. W następstwie rozpoznania tego odwołania Komisja Odwoławcza do Spraw Wywłaszczenia przy Ministrze Spraw Wewnętrznych decyzją z dnia [...] grudnia 1968r. utrzymała powyższe orzeczenie w mocy. W motywach rozstrzygnięcia Komisja podała, że zgodnie z decyzją o lokalizacji szczegółowej nr [...], na przedmiotowej nieruchomości ma być przeprowadzona odbudowa zabytkowych kamienic z przeznaczeniem na potrzeby administracyjno-gospodarcze. Lokalizacja ta nie została zmieniona lub uchylona przez właściwy organ planowania przestrzennego, w związku z czym wywłaszczenie nieruchomości jest uzasadnione przepisem art. 3 ust. 3 ustawy wywłaszczeniowej.