Wyrok NSA z dnia 12 maja 2015 r., sygn. II OSK 2438/13

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Stahl Sędzia NSA Leszek Kamiński Protokolant: starszy inspektor sądowy Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Wójta Gminy Biała Podlaska od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 28 maja 2013 r. sygn. akt II SA/Lu 1020/12 w sprawie ze skargi B.Z. na uchwałę Rady Gminy Biała Podlaska z dnia 31 maja 2002 r. nr XLIV/461/2002 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od Wójta Gminy Biała Podlaska na rzecz B. Z. kwotę 150 (słownie: sto pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 maja 2013 r., sygn. akt II SA/Lu 1020/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie po rozpoznaniu skargi B. Z. na uchwałę Rady Gminy Biała Podlaska z dnia 31 maja 2002 r., nr XLIV/461/2002 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - stwierdził nieważność § 12 ust. 3 zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działek nr [...] i nr [...], położonych w miejscowości [...].

Wyrok powyższy zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

B. Z. wniosła skargę na uchwałę Rady Gminy Biała Podlaska nr XLIV/461/2002 z dnia 31 maja 2002 r. w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Biała Podlaska obejmującego teren miejscowości [...] (Dz. Urz. Woj. Lubelskiego z 2002 r. Nr 87, poz. 1867), żądając stwierdzenia nieważności § 12 ust. 3 uchwały w części dotyczącej działek nr [...] i [...], położonych w [...], gmina Biała Podlaska, będących własnością skarżącej. W uzasadnieniu zarzutów skargi wskazano, że § 12 ust. 3 przedmiotowej uchwały reguluje kwestię obsługi komunikacyjnej dla terenu objętego planem i ustala dla dróg osiedlowych, oznaczonych na rysunku planu symbolem K8, szerokość w liniach rozgraniczających 12 m, szerokość jezdni 6 m i nieprzekraczalną linię zabudowy w odległości 4 m od linii rozgraniczającej ulicę. Zdaniem skarżącej, przepis § 12 ust. 3 planu stoi w sprzeczności z aktualnym stanem faktycznym i prawnym należącej do niej nieruchomości, jak również pozostałych nieruchomości zlokalizowanych wzdłuż drogi osiedlowej, a nadto nie uwzględnia istniejącej w chwili uchwalania planu zabudowy. Skarżąca wskazała, że określenie w planie odległości pomiędzy liniami rozgraniczającymi drogę na poziomie 12 m spowodowało, że linia ta przebiega obecnie przez teren będący jej własnością i sięga około 2 m w granice jej działki, co w znaczny i nieuzasadniony sposób ogranicza prawa właścicielskie, w tym do dysponowania nieruchomością na cele budowlane związane z przebudową domu. Ustalenie natomiast nieprzekraczalnej linii zabudowy w odległości 4 m od linii rozgraniczającej ulicę ogranicza możliwości dysponowania nieruchomością o kolejne 4m w głąb granicy działki. Konsekwencją takich regulacji jest, w ocenie skarżącej, realne ograniczenie prawa własności poprzez brak możliwości swobodnego z niej korzystania, w tym wykorzystywania na cele budowlane.