Wyrok WSA w Lublinie z dnia 28 maja 2013 r., sygn. II SA/Lu 1020/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Dudek (sprawozdawca),, Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Pawlos - Janusz,, Sędzia NSA Krystyna Sidor, Protokolant Sekretarz sądowy Beata Skubis - Kawczyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 16 maja 2013 r. sprawy ze skargi B. Z. na uchwałę Rady Gminy Biała Podlaska z dnia 31 maja 2002 r., nr XLIV/461/2002 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność § 12 ust. 3 zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działek nr 220 i nr 219/4, położonych w miejscowości Cicibór Duży; II. zasądza od Gminy Biała Podlaska na rzecz B.Z. kwotę 657 (sześćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

B. Z. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na uchwałę Rady Gminy Biała Podlaska nr XLIV/461/2002 z dnia 31 maja 2002 r. w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Biała Podlaska obejmującego teren miejscowości Cicibór Duży (Dz. Urz. Woj. Lubelskiego z 2002 r. Nr 87, poz. 1867), żądając stwierdzenia nieważności § 12 ust. 3 uchwały w części dotyczącej działek nr [...] i [...], położonych w C., gmina B. P., będących własnością skarżącej.

W uzasadnieniu zarzutów skargi wskazano, że § 12 ust. 3 przedmiotowej uchwały reguluje kwestię obsługi komunikacyjnej dla terenu objętego planem i ustala dla dróg osiedlowych, oznaczonych na rysunku planu symbolem K8, szerokość w liniach rozgraniczających 12,0 m, szerokość jezdni 6,0 m i nieprzekraczalną linię zabudowy w odległości 4,0 m od linii rozgraniczającej ulicę. Zdaniem skarżącej, przepis § 12 ust. 3 planu stoi w sprzeczności z aktualnym stanem faktycznym i prawnym należącej do niej nieruchomości, jak również pozostałych nieruchomości zlokalizowanych wzdłuż drogi osiedlowej, a nadto nie uwzględnia istniejącej w chwili uchwalania planu zabudowy. Skarżąca wskazała, że określenie w planie odległości pomiędzy liniami rozgraniczającymi drogę na poziomie 12,0 m spowodowało, że linia ta przebiega obecnie przez teren będący jej własnością i sięga około 2,0 m w granice jej działki, co w znaczny i nieuzasadniony sposób ogranicza prawa właścicielskie, w tym do dysponowania nieruchomością na cele budowlane związane z przebudową domu. Ustalenie natomiast nieprzekraczalnej linii zabudowy w odległości 4,0 m od linii rozgraniczającej ulicę ogranicza możliwości dysponowania nieruchomością o kolejne 4,0 m w głąb granicy działki. Konsekwencją takich regulacji jest, w ocenie skarżącej, realne ograniczenie prawa własności poprzez brak możliwości swobodnego z niej korzystania, w tym wykorzystywania na cele budowlane.