Wyrok NSA z dnia 16 października 2012 r., sygn. I FSK 1994/11

Nie istnieje prawny nakaz, aby w toku postępowania podatkowego koniecznym było powtórzenie przesłuchania świadka, który zeznawał w takich postępowaniach, a korzystanie przez organy z tak uzyskanych zeznań samo w sobie nie narusza zasady czynnego udziału strony w postępowaniu podatkowym, ani też nie narusza jakichkolwiek innych przepisów Ordynacji podatkowej, w tym przywołanych przez stronę.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Artur Mudrecki, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 16 października 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lipca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3257/10 w sprawie ze skarg W. B. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 26 października 2010 r. nr ..., ... w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń, marzec, czerwiec, październik i listopad 2007 r. oraz styczeń i marzec 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od W. B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi.

1.1. Wyrokiem z 8 lipca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 3257/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 26 października 2010 r., w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za styczeń, marzec, czerwiec, październik i listopad 2007 r. oraz styczeń i marzec 2008 r.

1.2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że zaskarżonymi decyzjami Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z 14 lipca 2010 r., określające W. B., prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą E., zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za ww. okresy rozliczeniowe w kwotach innych, niż wykazano w deklaracjach podatkowych. W trakcie postępowania kontrolnego ustalono bowiem, że podatnik odliczał podatek naliczony wykazany w wystawionych przez P.L. oraz P. B. fakturach VAT, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Wobec tego organy przyjęły, że podatnik nie był uprawniony do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany w tych fakturach.