Wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2010 r., sygn. I FSK 32/10

W przypadku, gdy podatek wynika jedynie z faktury, która nie dokumentuje faktycznego zdarzenia rodzącego obowiązek podatkowy u jej wystawcy - faktura taka nie daje uprawnienia do odliczenia wykazanego w niej podatku. Dysponowanie w tym przypadku przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia, który nie stanowi per se uprawnienia do odliczenia podatku, jeżeli nie towarzyszy mu spełnienie warunku w postaci wykonania rzeczywistej czynności rodzącej u wystawcy faktury obowiązek podatkowy z tytułu jej realizacji na rzecz nabywcy.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia WSA del. Małgorzata Fita (sprawozdawca), Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 października 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 145/09 w sprawie ze skargi Z. H. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 5 grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2003 r. oraz od stycznia do lipca 2004 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Z. H. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 2.700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 6 października 2009 r, sygn. akt I SA/Gd 145/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku po rozpoznaniu sprawy ze skargi Z. H. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 5 grudnia 2008 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2003 r. oraz od stycznia do lipca 2004 r., oddalił skargę.

W uzasadnieniu podał, że decyzjami z dnia 20 czerwca 2008 r. Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w G. określił Z. H. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiąc październik i listopad 2003 r. Powodem wydania tych decyzji było ustalenie w toku kontroli podatkowej, że podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego faktur VAT wystawionych przez "P." S.A. z siedzibą w G. oraz z faktury VAT wystawionej przez D. K.. Po złożeniu przez stronę odwołania, decyzją z dnia 5 grudnia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w G. utrzymał w mocy rozstrzygnięcia organu podatkowego pierwszej instancji. Organ odwoławczy podzielił stanowisko Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w G. i uznał, że kwestionowane faktury VAT w istocie nie dokumentują faktycznego nabycia oleju napędowego od Spółki i pochodzą od podmiotu nieistniejącego w sensie prawnopodatkowym. Tym samym zgodnie z § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a) i § 48 ust. 4 pkt 1 lit a) rozporządzenia Ministra Finansów z 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2002 r., nr 27, poz. 268) - zwane dalej Rozporządzeniem z 2002 r., a w odniesieniu do faktur wystawionych od maja do lipca 2004 r. na podstawie § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) i § 14 ust. 2 pkt 4 lit a) rozporządzenia Ministra Finansów z 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 97, poz. 970 - dalej zwane Rozporządzeniem z 2004 r). podatnik nie miał prawa do ujęcia w rozliczeniu podatku za miesiące od grudnia 2003 r. do lipca 2004 r. podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Spółkę. Z dokonanych ustaleń wynika bowiem, że w dacie wystawionych faktur Spółka nie prowadziła działalności gospodarczej pod wskazanym w KRS adresem, a zajmowany lokal opuściła w czerwcu 2001 r. Ponadto z zeznań członków organów Spółki wynika, że Spółka nie zajmowała się dystrybucją paliw płynnych. Organ zwrócił także uwagę na to, że Z. S., który według twierdzeń podatnika miał w imieniu Spółki zawrzeć umowę na dostawę paliw, nie potwierdził okoliczności przedstawianych przez Z. H.. W szczególności zaprzeczył temu, że podpisywał wystawione przez Spółkę faktury VAT, dokumenty KP oraz umowę współpracy. Organ wskazał przy tym, że za prawdziwością zeznań tego świadka przemawiają wnioski wynikające z opinii biegłego, z której wynika, iż podpisy umieszczone na dokumentach zostały sfałszowane. Faktu nabycia paliwa od Spółki nie potwierdzili również zeznający w sprawie pracownicy Z. H. Odpowiadając na zarzuty podniesione w odwołaniu, Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że w sprawie nie doszło do naruszenia przepisów Ordynacji podatkowej. Prawidłowo w poczet materiału dowodowego włączono również protokoły z przesłuchań świadków w toczących się postępowaniach karnych, a takie działanie organ uznał za zgodne z art. 181 Ordynacji podatkowej. Organ uznał również, że na podstawie art. 86 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - dalej zwana ustawą o VAT z 2004 r., podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez D. K., albowiem Z. H. nie posiadał tego dokumentu.