Wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. I FSK 486/12

Z art. 181 O.p. wynika, iż Ordynacja podatkowa nie nakłada na organy podatkowego obowiązku bezpośredniego przeprowadzenia dowodów, lecz dopuszcza zasadę pośredniości w postępowaniu dowodowym, polegającą na tym, że ustalenie stanu faktycznego jest możliwe na podstawione dowodów przeprowadzonych przez inne organy w innym postępowaniu, również w postępowaniu karnym. W konsekwencji, tej zasady, zwłaszcza w kontekście art. 180 § 1 i art. 181 O.p., należy zgodzić się z poglądem, że oba te przepisy należy odczytywać łącznie. Materiały zgromadzone w toku innego postępowania, są pełnoprawnym dowodem w postępowaniu podatkowym. W tym zakresie ustawodawca odstąpił od zasady bezpośredniości przeprowadzenia dowodów.

Teza od Redakcji

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Sylwester Marciniak (sprawozdawca), Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 listopada 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 707/11 w sprawie ze skargi L. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 22 grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za okres od maja do grudnia 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od L. P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 3600 zł (słownie: trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 listopada 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 707/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę L.P. (dalej: "skarżący", "strona") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 22 grudnia 2010 r. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za okres od maja do grudnia 2005 r.

2.1. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sąd I instancji wskazał, że w związku z prowadzoną działalnością skarżącego organ I instancji stwierdził nieprawidłowości w zakresie rozliczenia podatku naliczonego polegające na obniżeniu kwot podatku należnego w deklaracjach VAT-7 za poszczególne miesiące kontrolowanego okresu o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących czynności, które nie miały w rzeczywistości miejsca. Ustalenia kontroli wykazały, że zarówno skarżący, jak też jego dostawcy ("T." spółka z o.o. i "W." L.W.) uczestniczyli w obrocie tzw. "pustymi fakturami" tj. fakturami dokumentującymi czynności, które nie miały w rzeczywistości miejsca. Firmy te wystawiały na rzecz skarżącego sporne faktury, dokumentujące dostawy złomu, nie dysponując ilościami złomu wykazanymi w tych fakturach. Okoliczności te organ potwierdził przez kontrole przeprowadzone u rzekomych dostawców złomu dla skarżącego, jak również przez kontrole u wcześniejszych kontrahentów tychże dostawców. Część postępowań kontrolnych zakończyła się wydaniem ostatecznych decyzji, potwierdzających stan faktyczny ustalony w decyzji.