Wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2009 r., sygn. I GSK 541/08

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Józef Waksmundzki (spr.) Sędzia NSA Rafał Batorowicz Sędzia NSA Zofia Borowicz Protokolant Beata Cisek po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej I. H. - P. W. "H." I. - E. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. z dnia 23 października 2007 r. sygn. akt III SA/Po 807/06 w sprawie ze skargi I. H. - P. W. "H." I. - E. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. wyrokiem z dnia 23 października 2007 r., sygn. akt III SA/Po 807/06, oddalił skargę I. H. - P.W. "H." I.-E. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia [...] czerwca 2006 r., nr [...], w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe.

Sąd orzekał w następującym stanie sprawy.

Naczelnik Urzędu Celnego w P. decyzją z dnia [...] listopada 2004 r., nr [...] uznał za nieprawidłowe zgłoszenie celne SAD nr [...] z dnia [...] grudnia 2001 r. w części dotyczącej stawki celnej i kwoty długu celnego. Organ zmienił stawkę celną, określił wysokość długu celnego na nowo oraz wezwał importera do uiszczenia niedoboru cła od sprowadzonego z Tajwanu towaru oraz do uiszczenia odsetek wyrównawczych.

Organ podał, że zwrócił się do władz Tajwanu o dokonanie weryfikacji dołączonych do zgłoszenia celnego świadectw pochodzenia nr [...], nr [...] oraz nr [...]. Pismem z dnia 15 października 2003 r. władze Tajwanu nie potwierdziły ich autentyczności. Negatywny wynik weryfikacji tych świadectw był podstawą do zmiany stawki konwencyjnej w wysokości 18% na wyższą stawkę celną.

Orzekając na skutek odwołania strony, Dyrektor Izby Celnej w P. decyzją z dnia [...] czerwca 2006 r., nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu celnego I instancji.

Oddalając skargę I. H. Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. stwierdził, że wbrew zarzutom podniesionym w skardze przepis § 20 a ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz. U. Nr 130, poz. 851 ze zm.), dalej: rozporządzenie RM, jest zgodny z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP wskazując, że rozporządzenie to wydane zostało na podstawie art. 19 § 3 Kodeksu celnego. W stosunku do towarów innych niż te, w których produkcję zaangażowany jest więcej niż jeden kraj (art. 17 i art. 19 § 3 pkt 1 Kodeksu celnego) upoważnienie to dotyczy wyłącznie sposobu dokumentowania pochodzenia towarów (art. 19 § 1, § 2 i § 3 pkt 2 Kodeksu celnego). Sąd uznał, że brak jest podstaw do przyjęcia, że zwrócenie się z odpowiednim zapytaniem do podmiotu zagranicznego wystawiającego świadectwa pochodzenia towaru stanowi przeniesienie części kompetencji w zakresie rozpatrywania danej sprawy celnej na organ państwa obcego, względnie instytucji zobowiązanej do zajęcia stanowiska przez inny organ na zasadach wskazanych w art. 209 § 1 Ordynacji podatkowej.