Rozporządzenie rady ministrów w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia

Akt prawny archiwalny

Dziennik Ustaw rok 1997 nr 130 poz. 851

Wersja archiwalna od 1998.11.28 do 2004.05.01

ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW

z dnia 15 października 1997 r.

w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia

(ostatnia zmiana: Dz.U. z 1998 r., Nr 138, poz. 890)

Na podstawie art. 19 § 3 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. — Kodeks celny (Dz. U. Nr 23, poz. 117, Nr 64, poz. 407 i Nr 121, poz. 770) zarządza się, co następuje:

Rozdział 1

Przepisy ogólne

§ 1.[Definicje] Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

1) wytwarzanie — każdy rodzaj obróbki lub przetworzenia, łącznie z montażem lub operacjami charakterystycznymi dla danego procesu produkcyjnego,

2) materiał — składnik, surowiec, komponent lub część, użyte do wytworzenia produktu,

3) produkt — wytworzony, wydobyty lub uzyskany towar, nawet jeśli jest on przeznaczony do użycia w innym procesie wytwarzania,

4) materiał niepochodzący — materiał pochodzący z kraju innego niż kraj, w którym towar jest wytwarzany, lub materiał, którego pochodzenia nie można ustalić,

5) cena ex works — cenę zapłaconą producentowi za produkt w kraju, w którym został wytworzony, po odliczeniu wszystkich podatków wewnętrznych, które są lub mogą być zwrócone w wypadku wywozu produktu,

6) pozycja HS — pierwsze cztery cyfry nomenklatury Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów (HS),

7) reguły szczegółowe — rodzaje procesów określonych w załącznikach, o których mowa w § 2 pkt 1 i 2, stosowane wobec produktów wymienionych w tych załącznikach.

§ 2.[Wykaz procesów wykonywanych na materiałach niepochodzących] Ustala się:

1) wykaz procesów wykonywanych na materiałach niepochodzących, nadających materiałom i wyrobom włókienniczym pochodzenie kraju wytwarzania, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia, zwany dalej „Wykazem nr 1”,

2) wykaz procesów wykonywanych na materiałach niepochodzących, nadających produktom innym niż materiały i wyroby włókiennicze pochodzenie kraju wytwarzania, stanowiący załącznik nr 2 do rozporządzenia, zwany dalej „Wykazem nr 2”,

3) wykaz towarów przywożonych na polski obszar celny, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia, stanowiący załącznik nr 3 do rozporządzenia, zwany dalej „Wykazem nr 3”.

Rozdział 2

Ustalanie pochodzenia materiałów i wyrobów włókienniczych należących do sekcji XI HS

§ 3.[Obróbka lub przetworzenie] 1. Z zastrzeżeniem ust. 2, za istotną, ekonomicznie uzasadnioną obróbkę lub przetworzenie, o których mowa w art. 17 Kodeksu celnego, nadające materiałom i wyrobom włókienniczym, z wyjątkiem materiałów, o których mowa w § 4 ust. 1, pochodzenie kraju, gdzie procesy te zostały przeprowadzone, uznaje się obróbkę lub przetworzenie, które powodują, że wytworzony produkt jest klasyfikowany w innej pozycji HS niż pozycje obejmujące każdy z użytych materiałów niepochodzących (wystarczające przetworzenie).

2. Następujące obróbki lub przetworzenia wykonane na materiałach niepochodzących nie są uznawane za wystarczające przetworzenie:

1) zabiegi mające na celu zabezpieczenie produktów w czasie ich transportu i składowania, w szczególności wentylacja, rozkładanie, suszenie i usuwanie uszkodzonych części,

2) proste operacje usuwania pyłu, przesiewania, sortowania, klasyfikowania, łączenia, w tym także tworzenia zestawów, mycia i wycinania,

3) zmiana opakowań, rozdzielanie i łączenie paczek,

4) proste operacje konfekcjonowania, a w szczególności pakowanie w torby, etui lub pudełka,

5) znakowanie produktów i ich opakowań etykietami i innymi znakami wyróżniającymi,

6) proste łączenie części produktów w celu złożenia produktu kompletnego,

7) połączenie dwóch lub więcej operacji wymienionych w pkt 1—6.

§ 4.[Szczególne reguły produktu] 1. W wypadku produktów wymienionych w kolumnie 2 Wykazu nr 1, za wystarczające przetworzenie uznaje się wykonywanie na materiałach niepochodzących co najmniej obróbki lub przetworzenia określonych w kolumnie 3 tego wykazu.

2. Jeżeli zgodnie z regułami szczegółowymi materiał niepochodzący może by użyty na określonym etapie wytwarzania, jest dozwolone użycie takiego materiału na tym lub wcześniejszym etapie wytwarzania.

3. Jeżeli produkt wykonany z materiałów niepochodzących nabył pochodzenie kraju wytworzenia i jest następnie użyty jako materiał w procesie wytwarzania nowego produktu, w celu ustalenia pochodzenia nowego produktu reguły szczegółowe nie dotyczą produktu włączonego.

4. W wypadku gdy reguły szczegółowe określają, że produkt może być wytwarzany z więcej niż jednego materiału, nie jest konieczne, żeby wszystkie te materiały były użyte.

5. Jeżeli zgodnie z regułami szczegółowymi produkt musi być wytwarzany z określonego materiału, warunek ten nie wyklucza użycia materiałów, których z powodu ich właściwości reguła ta nie dotyczy.

6. W celu stosowania reguł szczegółowych, wartością użytych materiałów niepochodzących jest ich wartość celna, określona w chwili przywozu tych materiałów do kraju, w którym towar jest wytwarzany, lub jeśli wartość celna materiałów niepochodzących nie została określona — pierwsza możliwa do ustalenia cena zapłacona za te materiały w kraju, w którym towar jest wytwarzany.

7. W wypadku produktów otrzymanych z dwóch lub więcej materiałów włókienniczych, reguły szczegółowe mają zastosowanie do każdego z tych materiałów.

Rozdział 3

Ustalanie pochodzenia towarów innych niż materiały i wyroby włókiennicze należące do sekcji XI HS

§ 5.[Ustalenie pochodzenia produktów] 1. W wypadku produktów wymienionych w kolumnie 2 Wykazu nr 2, za istotną, ekonomicznie uzasadnioną obróbkę lub przetworzenie, o których mowa w art. 17 Kodeksu celnego, nadające tym produktom pochodzenie kraju, gdzie procesy te zostały przeprowadzone, uznaje się obróbki lub przetworzenia określone w kolumnie 3 tego wykazu (wystarczające przetworzenie).

2. Przepisy § 4 ust. 2—6 stosuje się odpowiednio.

3. W celu stosowania reguł szczegółowych, za wartość dodaną w wyniku montażu uznaje się sumę kosztów montażu, włącznie z operacjami wykończeniowymi lub sprawdzającymi, wartości włączonych części pochodzących z kraju, w którym montaż został dokonany, oraz zysków i innych kosztów poniesionych w tym kraju w związku z montażem.

§ 6.[Produkty należące do sekcji XI HS] W wypadku produktów innych niż materiały i wyroby włókiennicze należące do sekcji XI HS oraz innych niż wymienione w Wykazie nr 2, pochodzenie ustala się na podstawie art. 17 Kodeksu celnego.

Rozdział 4

Ustalanie pochodzenia części zamiennych

§ 7.[Definicje] Użyte w niniejszym rozdziale określenia oznaczają:

1) sprzęt, maszyny, aparaty lub pojazdy — towary należące do sekcji XVI, XVII i XVIII HS,

2) istotne części zamienne — części, które łącznie spełniają następujące warunki

a) stanowią elementy, bez których nie może być zapewnione właściwe funkcjonowanie sprzętu, maszyn, aparatów lub pojazdów wcześniej dopuszczonych do obrotu lub wywiezionych,

b) są charakterystyczne dla sprzętu, maszyn, aparatów lub pojazdów,

c) są przeznaczone do konserwacji sprzętu, maszyn, aparatów lub pojazdów albo do zastąpienia części tego samego rodzaju, uszkodzonych lub nie nadających się do użytku,

d) (skreślona).

§ 8.[Części zamienne, akcesoria i wyposażenie] Części zamienne, akcesoria i wyposażenie przywożone na polski obszar celny w tym samym czasie co sprzęt, maszyny, aparaty lub pojazdy i będące częścią ich typowego fabrycznego wyposażenia, są uważane za mające takie samo pochodzenie, jak ten sprzęt, maszyny, aparaty lub pojazdy, o ile te części zamienne, akcesoria i wyposażenie zostały uwzględnione przy ustalaniu pochodzenia sprzętu, maszyn, aparatów lub pojazdów.

§ 9.[Części zamienne przeznaczone do sprzętu, maszyn, aparatów lub pojazdów] Istotne części zamienne przeznaczone do sprzętu, maszyn, aparatów lub pojazdów wcześniej dopuszczonych do obrotu lub wywiezionych będą uważane za mające takie samo pochodzenie, jak sprzęt, maszyny, aparaty lub pojazdy, pod warunkiem że:

1) jest to niezbędne do dokonania przywozu do kraju przeznaczenia,

2) użycie istotnych części zamiennych do produkcji sprzętu, maszyny, aparatu lub pojazdu nie przeszkodziłoby w nadaniu pochodzenia temu sprzętowi, maszynie, aparatowi lub pojazdowi.

§ 10.[Odpowiednie dokumenty] W wypadku wątpliwości co do spełnienia przez towar warunków przewidzianych w niniejszym rozdziale, organ celny może żądać przedstawienia odpowiednich dokumentów, a w szczególności:

1) faktury lub kopii faktury na sprzęt, maszynę, aparat lub pojazd wcześniej dopuszczony do obrotu lub wywozu,

2) kopii kontraktu albo innego dokumentu potwierdzającego, że dostawa jest dokonywana w ramach konserwacji.

Rozdział 5

Dokumentowanie pochodzenia towarów przywożonych na polski obszar celny

§ 11.[Świadectwo pochodzenia] 1. Pochodzenie towarów wymienionych w Wykazie nr 3 musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia.

2. Dowodem pochodzenia towarów innych niż określone w ust. 1 może być:

1) świadectwo pochodzenia,

2) faktura, specyfikacja towarów, kontrakt, świadectwo jakości lub inny dokument urzędowy, o ile w dokumentach tych jest umieszczony zapis o kraju pochodzenia towaru,

3) trwałe oznaczenie kraju pochodzenia na towarze.

3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do towarów, których ilość lub rodzaj nie wskazują na przeznaczenie do działalności gospodarczej.

§ 12.[Wątpliwość co do pochodzenia towarów] 1. W razie wątpliwości co do pochodzenia towaru, organ celny może zażądać przedstawienia szczegółowego opisu procesu wytwarzania towaru, z którego będzie wynikać, że spełnione zostały warunki określone w przepisach dotyczących pochodzenia towarów.

2. Opis, o którym mowa w ust. 1, musi być potwierdzony przez organ upoważniony w kraju pochodzenia towaru do wystawiania świadectw pochodzenia.

Rozdział 6

Świadectwa pochodzenia

§ 13.[Świadectwo pochodzenia] 1. Jeżeli pochodzenie towaru przywożonego na polski obszar celny lub wywożonego z polskiego obszaru celnego musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia, dowodem pochodzenia towaru może być świadectwo pochodzenia, które spełnia łącznie następujące warunki:

1) zostało sporządzone przez organ upoważniony w danym kraju do wydawania świadectw pochodzenia oraz dający gwarancję rzetelności kontroli pochodzenia towarów,

2) zawiera dane niezbędne do identyfikacji towaru objętego świadectwem, w szczególności

a) dane nadawcy lub osoby wywożącej towar,

b) określenie rodzaju towaru,

c) masę brutto lub netto towaru; dane te mogą zostać zastąpione innymi, takimi jak ilość lub objętość, w wypadku gdy towar podczas transportu zmienia swoją masę, gdy jego masa nie może być określona lub gdy ilość lub objętość są danymi zwyczajowo identyfikującymi ten towar,

d) liczbę, rodzaj, znaki i numery opakowań; jeżeli towar jest przewożony luzem, należy umieścić na świadectwie odpowiednią adnotację,

3) poświadcza, że towar, którego świadectwo dotyczy, pochodzi z określonego kraju.

2. Świadectwo pochodzenia prawidłowo wystawione w kraju, z którego dokonano wywozu towaru, jest uznawane przez organ celny za dowód pochodzenia towaru.

3. W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia oryginału świadectwa pochodzenia organ celny uzna duplikat tego świadectwa wystawiony prawidłowo przez upoważniony organ.

§ 14.[Podmioty wydające świadectwa pochodzenia] Świadectwa pochodzenia na towary wywożone z polskiego obszaru celnego są wydawane przez organy celne na pisemny wniosek nadawcy lub osoby wywożącej towar z polskiego obszaru celnego, chyba że umowy międzynarodowe przewidują wydawanie świadectw pochodzenia przez inne uprawnione podmioty.

§ 15.[Wzór formularza] 1. Świadectwa pochodzenia na towary wywożone z polskiego obszaru celnego sporządza się na formularzu, którego wzór określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

2. Karta nr 1 formularza, której druga strona nie jest zadrukowana, stanowi oryginał świadectwa pochodzenia i, po potwierdzeniu przez organ celny, jest wydawana wnioskodawcy.

3. Karta nr 2 formularza, której druga strona nie jest zadrukowana, stanowi kopię świadectwa pochodzenia. Organ celny po potwierdzeniu świadectwa zatrzymuje kopię, chyba że wnioskodawca umieści we wniosku żądanie wydania kopii świadectwa.

4. Karta nr 3 formularza, która jest dwustronnie zadrukowana, stanowi wniosek o wydanie świadectwa.

5. Wnioskodawca wypełnia pola 1—7 na kartach nr 1 i 2 oraz pola 1—9 na karcie nr 3 formularza.

6. Organ celny może, na żądanie wnioskodawcy, wydać dodatkowe kopie świadectwa pochodzenia, sporządzone na kartach nr 2 formularza.

7. Świadectwo pochodzenia można również wystawić po dokonaniu wywozu towaru z polskiego obszaru celnego. Świadectwo pochodzenia wystawione po wywozie towaru może dotyczyć także towarów objętych wieloma zgłoszeniami celnymi.

8. W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia oryginału świadectwa pochodzenia, na wniosek zainteresowanego organ celny wystawia duplikat świadectwa.

§ 16.[Formularz] 1. Wymiary świadectwa pochodzenia na towary wywożone z polskiego obszaru celnego powinny wynosić 210 mm x 297 mm z dopuszczalną tolerancją długości minus 5 mm lub plus 8 mm. Stosowany papier musi być papierem koloru białego, nie zawierającym masy ściernej, nadającym się do pisania i ważyć minimum 64 g/m² lub, jeżeli jest stosowany papier poczty lotniczej — między 25 g/m² i 30g/m². Tło świadectwa powinien pokrywać giloszowany nadruk koloru ciemnobrązowego, pozwalający ujawnić każdego rodzaju fałszerstwo za pomocą środków mechanicznych lub chemicznych.

2. Karta nr 3 formularza jest drukowana w języku polskim. Karty nr 1 i 2 formularza świadectwa pochodzenia mogą być drukowane w jednym lub kilku językach: polskim, angielskim lub, jeśli wymagają tego potrzeby handlu, w innym języku.

3. Na każdym formularzu świadectwa pochodzenia musi znajdować się nazwa i adres drukarni lub jej znak identyfikacyjny.

§ 17.[Sposób wypełnienia] 1. Formularz świadectwa pochodzenia na towary wywożone z polskiego obszaru celnego powinien być wypełniany maszynowo lub ręcznie, na wszystkich kartach w identyczny sposób. Jeżeli formularze są wypełniane pismem odręcznym, powinno to być zrobione tuszem lub atramentem i wielkimi literami.

2. Formularz wypełnia się w języku polskim lub, w zależności od stosowanej praktyki bądź wymagań handlu, w innym języku.

3. Świadectwo i wniosek nie mogą zawierać skreśleń, poprawek, wymazań ani wyrazów wpisanych w miejscu innych wyrazów. Jednakże w wyjątkowych okolicznościach można dokonać poprawek, pod warunkiem że dokonane zmiany nie uniemożliwią odczytania skreślonego zapisu. Każda zmiana musi być parafowana przez osobę, która wypełnia formularz, i powinna zostać potwierdzona przez organ wystawiający świadectwo pochodzenia.

4. Jeżeli świadectwo pochodzenia jest wystawiane na więcej niż jeden towar, każdy towar jest oznaczany liczbą porządkową. Bezpośrednio pod zapisem odnoszącym się do ostatniego towaru umieszcza się poziomą linię.

5. Świadectwo powinno być wypełnione w taki sposób, aby uniemożliwić jego późniejsze uzupełnienie.

§ 18.[Oświadczenie wnioskodawcy] W wypadku świadectwa pochodzenia wydawanego dla istotnych części zamiennych, o których mowa w § 9, przywożonych na polski obszar celny lub wywożonych z polskiego obszaru celnego, wnioskodawca jest zobowiązany umieścić w polu 6 wszystkich kart formularza oświadczenie, że towary są przeznaczone do konserwacji sprzętu, maszyn, aparatów lub pojazdów wcześniej wywiezionych, oraz podać dane pozwalające na identyfikację tego sprzętu, maszyn, aparatów lub pojazdów. Wnioskodawca powinien, o ile jest to możliwe, podać dane dotyczące świadectwa pochodzenia, wystawionego dla wywiezionego sprzętu, maszyn, aparatów lub pojazdów, do konserwacji którego części są przeznaczone, a w szczególności nazwę organu wydającego świadectwo pochodzenia, numer i datę wydania.

§ 19.[Indywidualizacja] 1. Każdy formularz świadectwa pochodzenia wystawionego dla towaru wywożonego z polskiego obszaru celnego musi posiadać numer serii w celu jego indywidualizacji. Na każdej karcie formularza numer serii musi być taki sam.

2. Organ celny może umieścić na jednej lub kilku kartach formularza świadectwa pochodzenia dodatkowo numer wystawienia. Jeżeli numer wystawienia jest umieszczony na więcej niż jednej karcie, numer ten musi być taki sam.

§ 20.[Okres przechowywania wniosków] Organ, który wydał świadectwo pochodzenia, przechowuje wnioski dotyczące wydanych świadectw przez okres 5 lat.

§ 20a.[Autentyczność świadectwa] 1. W celu sprawdzenia autentyczności świadectwa pochodzenia towarów lub prawidłowości danych w nim zawartych organ celny może skierować je do weryfikacji do organu wystawiającego świadectwo.

2. Jeżeli organ, do którego skierowano świadectwo w celu jego weryfikacji, nie udzieli odpowiedzi w terminie 10 miesięcy od dnia wysłania wniosku o weryfikację lub udzielona odpowiedź nie będzie zawierała informacji pozwalających na stwierdzenie, że weryfikowany dokument jest autentyczny i zawiera prawidłowe dane, dokument uznaje się za nieprawidłowy do potwierdzenia pochodzenia towaru.

§ 21.[Stosowanie przepisów ustawy] W wypadku wydawania świadectwa pochodzenia przez uprawnione podmioty, o których mowa w § 14, przepisy § 15—20 stosuje się odpowiednio, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.

Rozdział 7

Przepis końcowy

§ 22.[Wejście w życie] Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1998 r.

Załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów

z dnia 15 października 1997 r. (poz. 851)

Załącznik nr 1

WYKAZ PROCESÓW WYKONYWANYCH NA MATERIAŁACH NIEPOCHODZĄCYCH, NADAJĄCYCH MATERIAŁOM I WYROBOM WŁÓKIENNICZYM POCHODZENIE KRAJU WYTWARZANIA

infoRgrafika

Załącznik nr 2

WYKAZ PROCESÓW WYKONYWANYCH NA MATERIAŁACH NIEPOCHODZĄCYCH, NADAJĄCYCH PRODUKTOM INNYM NIŻ MATERIAŁY I WYROBY WŁÓKIENNICZE POCHODZENIE KRAJU WYTWARZANIA

infoRgrafika