Wyrok NSA z dnia 14 lipca 2009 r., sygn. II GSK 1112/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Rafał Batorowicz Sędziowie Jan Bała NSA Stanisław Gronowski (spr.) Protokolant Agnieszka Warso po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z dnia 24 września 2008 r. sygn. akt II SA/Ke 337/08 w sprawie ze skargi K. P. - U. T. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia opłaty za przejazd oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z dnia 24 września 2008 r., sygn. akt II SA/Ke 337/08, wydanym w sprawie ze skargi K. P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] maja 2008 r., nr [...], w przedmiocie kary pieniężnej za wykonywanie przewozu drogowego bez wymaganej opłaty, uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

Wyrok zapadł na tle następującego stanu faktycznego sprawy:

W dniu [...] lipca 2007 r. funkcjonariusze celni z Izby Celnej w K. przeprowadzili w miejscowości Ł. kontrolę zestawu samochodowego w postaci samochodu m-ki S. o nr rejestracyjnym [...] oraz przyczepy o nr rejestracyjnym [...], kierowanego przez K. P., zwanego dalej "skarżącym". Według ustaleń kontroli na szybie pojazdu nie została naklejona samoprzylepna winieta [...].

Ostateczną decyzją Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w K. z dnia [...] marca 2008 r., nakładającą na skarżącego karę pieniężną w kwocie 3000 zł za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych.

Podstawę prawną do nałożenia kary pieniężnej stanowiły: art. 42 ust. 1, art. 89 ust. 1 pkt 3, art. 92 ust. 1 i 4, art. 93 ust. 1, 1a, 4 i 5, lp. 4.1 zał. ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.), zwanej dalej "u.t.d.", § 3 ust. 2 pkt 1 i ust. 4 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 8 sierpnia 2006 r. w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U. Nr 151, poz. 1089 ze zm.). W świetle art. 42 ust. 1 u.t.d. podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 800 euro rocznie. W myśl art. 89 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy do kontroli dokumentów, o których mowa w art. 87, oraz warunków w nich określonych, uprawnieni są funkcjonariusze celni. W świetle art. 92 ust. 1 u.t.d. kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub wymienionych przepisów podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych. Stosownie do art. 92 ust. 4 u.t.d. wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy. Zgodnie z lp. 4.4.1. załącznika do ustawy wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych sankcjonowane jest karą pieniężną w kwocie 3000 zł. W myśl zapisu zawartego w lp. 4.1. karta dobowa lub tygodniowa, która w chwili rozpoczęcia kontroli nie znajdowała się w pojeździe, a przedstawiona została w terminie późniejszym, nie stanowi dowodu uiszczenia opłaty. To samo dotyczy innej karty, która w chwili rozpoczęcia kontroli nie znajdowała się w pojeździe, a zakupiona została w dniu kontroli lub w dniach następnych. Zgodnie z § 3 powołanego rozporządzenia w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych, według redakcji obowiązującej w dacie kontroli pojazdu, uiszczenie opłaty następuje poprzez nabycie, przez podmiot wykonujący na terenie Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy, karty opłaty w jednostce upoważnionej do poboru opłat (ust. 1). W myśl ust. 2 powołanego wyżej paragrafu karta opłaty składa się z dwóch części: winiety samoprzylepnej, zwanej dalej "winietą", umieszczonej w sposób trwały wewnątrz pojazdu samochodowego, w prawym dolnym rogu przedniej szyby pojazdu (pkt 1); odcinka kontrolnego przechowywanego w pojeździe samochodowym i okazywanego na żądanie osób uprawnionych do kontroli karty opłaty (pkt 2). Stosownie do ust. 3 omawianego paragrafu dowód uiszczenia opłaty stanowią obie przedziurkowane części karty opłaty łącznie. Można wskazać, iż z dniem 1 stycznia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 19 grudnia 2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U. Nr 235, poz. 1598 ze zm.). I tak przepis § 3 ust. 3 otrzymał brzmienie: "Dowód uiszczenia opłaty stanowi łącznie przedziurkowany odcinek kontrolny i przedziurkowana winieta o tym samym numerze i serii umieszczona w sposób, o którym mowa w ust. 2 pkt 1". Zgodnie z § 3 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia nie stanowią dowodu uiszczenia opłaty odcinek kontrolny nieprzedziurkowany i winieta nieprzedziurkowana oraz nieumieszczona trwale w sposób, o którym mowa w ust. 2 pkt 1. Z dniem 1 stycznia 2009 r., w następstwie powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 19 grudnia 2008 r., przepis § 3 ust. 4 pkt 1 otrzymał brzmienie: "Nie stanowi dowodu uiszczenia opłaty odcinek kontrolny nieprzedziurkowany lub winieta nieprzedziurkowana bądź winieta nieumieszczona trwale w sposób, o którym mowa w ust. 2 pkt 1". Rozporządzenie Ministra Transportu z dnia 8 sierpnia 2006 r. wydane zostało na podstawie delegacji zawartej w art. 42 ust. 7 u.t.d., stosownie do którego minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.