Wyrok NSA z dnia 26 stycznia 2007 r., sygn. II FSK 1691/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Protokolant Anna Dziewiż, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 5 kwietnia 2005 r. sygn. akt I SA/Bd 86/05 w sprawie ze skargi Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej "M." spółki z o.o. w R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 9 grudnia 2004 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy, 2) zasądza od Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej "M." spółki z o.o. w R. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 600 (słownie: sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2005 r. I SA/Bd 86/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, po rozpoznaniu skargi Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej "M." spółki z o.o. w R. /w skrócie: Spółka/, uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 9 grudnia 2004 r. (...), utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 11 października 2004 r. (...), wydaną w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. Jako podstawę prawną powołano art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "a" i art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm.; w skrócie: p.p.s.a./.

Uzasadniając rozstrzygnięcie podano, że w skardze na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B., skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, Spółka powyższą decyzję zaskarżyła w części przyjmującej zaniżenie przychodów o kwotę 11.473,36 zł, stanowiącą wartość otrzymanych nieodpłatnie świadczeń z tytułu pozostawienia w Spółce nie podzielonego między wspólników czystego zysku za lata 1993, 1995, 1998 i 1999. Zarzuciła ww. rozstrzygnięciu błąd w ustaleniach faktycznych, przez przyjęcie, że zysk przeznaczony przez wspólników na kapitał zapasowy istniał w 2002 r., jako uprawnienie do żądania jego wypłaty, kiedy w istocie rzeczy decyzją wspólnika został użyty w poszczególnych latach na pokrycie strat, jakie poniosła Spółka w latach 1994, 1996, 1997 i 2000. Podnosząc powyższy zarzut, Spółka wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią mocy decyzji organu I instancji i ustalenie, że podatek dochodowy za 2002 r. wynosi 102.863,68 zł. Za całkowicie błędny Spółka uznała pogląd Dyrektora Izby Skarbowej, że bez znaczenia jest sposób wykorzystania kapitału zapasowego, tj. pokrycia poniesionych kwot z funduszu zapasowego. Wskazała, że obok uprawnienia do zysku, wspólnik spółki kapitałowej ma obowiązek pokryć straty, jakie ponosi Spółka z działalności gospodarczej. Ten elementarny obowiązek wspólnika koresponduje z prawem do zysku. Rzeczą wspólnika jest podjęcie decyzji co do środków, z których zostaną pokryte straty. W skarżącej Spółce wspólnik nie był w tym zakresie ograniczony, posiadał pełną swobodę. Wspólnik podjął decyzję, że straty za lata 1994, 1996, 1997 i 2000 należy pokryć z funduszu zapasowego /tj. z odłożonego zysku/, czego dowodem są uchwały Zgromadzenia Wspólników za lata 1994, 1996, 1997 i 2000. Wskazano, że jest oczywiste, iż w tym momencie prawo wspólnika do zysku /dywidendy/ wygasło. Z zestawienia osiągniętych zysków i strat za lata 1993-2002 wynika, że fundusz zapasowy ma wartość ujemną, co potwierdza zestawienie zysków i strat za te lata.