Wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2007 r., sygn. II FSK 106/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędziowie NSA Stefan Babiarz, del. WSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 września 2005 r. sygn. akt I SA/Po 1983/03 w sprawie ze skargi "S." sp. z o.o. w P. na decyzję Izby Skarbowej w P. z dnia 18 czerwca 2003 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1998 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 15 września 2005 r., I SA/Po 1983/03 po rozpoznaniu sprawy ze skargi "S." sp. z o.o. w P., zwanej dalej spółką, na decyzję Izby Skarbowej w P. z dnia 18 czerwca 2003 r. (...), w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1998 rok orzekł o uchyleniu wyżej opisanej decyzji.

Z ustaleń stanu faktycznego podanego w zaskarżonym wyroku wynika, że decyzją (...) z dnia 14 marca 2003 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P. określił spółce z o.o. "S." zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 1998 r. w wysokości 43.051 zł. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że spółka nie wykazała w zeznaniu rocznym za rok 1998 przychodu z tytułu korzystania z nieoprocentowanej pożyczki otrzymanej od Stanisława P. w wysokości 200.000 USD i tym samym zaniżyła przychód podlegający opodatkowaniu w wysokości 132.924 zł. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego w dniu 23 czerwca 1997 r. Stanisław P. udzielił pożyczki spółce w wysokości 200.000 USD. Pożyczka ta w kwocie 648.600 zł zaksięgowana została na koncie 248 - pożyczki udzielone krótkoterminowe. Z umowy przedłożonej w toku postępowania wynika, że była ona nieoprocentowana. Z zapisów na kontach kosztowych i zobowiązaniowych wynika, że spółka nie naliczyła i nie zapłaciła żadnych odsetek od otrzymanej pożyczki. Organ uznał, że spółka w kontrolowanym okresie dysonowała pożyczonymi pieniędzmi otrzymanymi od osoby fizycznej, nie ponosząc z tego tytułu żadnych kosztów, w związku z czym otrzymała nieodpłatne świadczenia, których wartość wyraża się kwotą odsetek, jaką spółka zapłaciłaby za pozyskanie kredytu od podmiotu profesjonalnie trudniącego się udzielaniem kredytu. Podczas kontroli ustalono, że jedynym bankiem obsługującym kontrolowaną spółkę był PKO SA. Dlatego też, w celu ustalenia wysokości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń, dokonano analizy oprocentowania kredytów gospodarczych udzielonych w 1998 r. przez ten bank. Z informacji uzyskanej z Banku PKO SA wynika, że oprocentowanie kredytów złotowych /korzystniejszych dla podatnika/ wahało się w 1998 r. między 20,50% a 25%. W ocenie organu podatkowego I instancji dla ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń przyjęto najkorzystniejszą dla spółki stawkę oprocentowania kredytu, tj. stawkę 20,5%, w związku z czym wartość nieodpłatnych świadczeń została ustalona w wysokości 132.963 zł /648.600 zł x 20,5%/. Organ podatkowy zakwestionował także, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku w wysokości 2.932,50 zł za wykonanie systemu alarmowego, z uwagi na naruszenie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych.