Wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2007 r., sygn. II FSK 1380/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Edyta Anyżewska, Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Protokolant Dorota Pawlicka, po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. Sp. z o.o. w Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 19 maja 2006 r. sygn. akt I SA/Lu 142/06 w sprawie ze skargi D. Sp. z o.o. w Z. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy uwzględnienia zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego i odmowy wstrzymania czynności egzekucyjnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. Sp. z o.o. w Z. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie kwotę 120 (słowne: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 19 maja 2006 r., sygn. II FSK 1380/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę D. spółki z o.o. w Z. (dalej: Spółka) od postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia [...], nr [...], utrzymującego w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zamościu z dnia [...], nr [...], w przedmiocie odmowy uwzględnienia zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego i odmowy wstrzymania czynności egzekucyjnych. Jako podstawę prawną powołano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; w skrócie: p.p.s.a.).

Uzasadniając Sąd wskazał, że w skardze od postanowienia organu odwoławczego, skierowanej do WSA w Lublinie, Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia organu pierwszej instancji. Zarzucono przy tym organowi egzekucyjnemu uchybienie przy zwracaniu i ponownym zajęciu tej samej wierzytelności, stwierdzając, że nie została jej przekazana kwota 38.717,85 zł. Zakwestionowano interpretację art. 504 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.; w skrócie: K.c.) przyjętą przez organy egzekucyjne, wywodząc, że brzmienie tego przepisu dopuszcza możliwość potrącenia wierzytelności w sytuacji, gdy w chwili zajęcia wierzytelności te istniały choćby nie były jeszcze wymagalne. Bezspornym, zdaniem Spółki, pozostaje też fakt, że zgodnym oświadczeniem woli z dnia 13 sierpnia 2005 r. strony objęły kompensatą również niewymagalne wierzytelności. Na poparcie swych wywodów powołano wyrok Sądu Najwyższego, sygn. akt II CR 384/77, oraz przedłożono dowody wskazujące, zdaniem Spółki, na fakt częściowego wykonania usług objętych fakturami nr 00254/MWW i 00255/MWW.