Wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2006 r., sygn. II OSK 13/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Rzążewska /spr./, Sędziowie NSA Henryk Ożóg, Zygmunt Niewiadomski, Protokolant Magdalena Baduchowska, po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. i W. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 24 czerwca 2005 r. sygn. akt II SA/Ol 210-211/05 w sprawie ze skargi B. i W. B. na uchwałę Rady Miejskiej w Rucianem-Nidzie z dnia 31 stycznia 2005 r. Nr XXX/3/2005 w przedmiocie odrzucenia zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie, 2) zasądza od Gminy Ruciane-Nida na rzecz B. i W. B. kwotę 758 (siedemset pięćdziesiąt osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 czerwca 2005r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę B. i W. B. na uchwałę Rady Miejskiej w Rucianem-Nidzie z dnia 31 stycznia 2005r. odrzucającej zarzut do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wniesiony do wyłożonego projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi Iznota sektor C skierowanego przeciwko przeznaczeniu części działki skarżących pod urządzenie ogólnodostępnego ciągu pieszego zapewniającego możliwość dojścia do brzegów jeziora Bełdany.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji stwierdził, że pozostaje ono w zgodzie z art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999r., Nr 15, poz. 139 ze zm.), zwanej dalej ustawą, przewidującego obowiązek rady gminy uzasadnienia faktycznego i prawnego uchwały o odrzuceniu zarzutów i uzasadnienie zaskarżonej uchwały odpowiada tym wymogom, skoro w odpowiedzi na zarzut skarżących położono w nim nacisk na istnienie konieczności zapewnienia swobodnego dostępu do brzegów jeziora, co jest związane ze zmianą przeznaczenia terenu objętego miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego z rolnego na mieszkalny i rekreacyjny. Rada Miejska uzasadniła swoje stanowisko w tym względzie zarówno potrzebami właścicieli wszystkich nieruchomości położonych na tym terenie, jak również turystów, wskazując na fakt, że jezioro Bełdany wchodzi w skład wodnego szlaku Wielkich Jezior Mazurskich i Mazurskiego Parku Krajobrazowego. Stwierdzono, że sporny ciąg pieszy ma spełniać również funkcję ochronną jeziora i jest on połączony z wyznaczonym pasem zieleni ochronnej. Zgodnie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2002r. Prawo wodne (Dz. U. Nr 115, poz. 1229 ze zm.) w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od linii brzegu zabronione jest grodzenie nieruchomości przyległych do powierzchniowych wód publicznych oraz zakazywanie lub uniemożliwianie przechodzenia przez ten obszar i wobec tego w ocenie Sądu, że ustawodawca w uregulowaniu tym określił tylko minimalną odległość, nie zakreślając maksymalnej szerokości tej strefy, pozostawiając to uprawnienie w kompetencji organów właściwych do gospodarowania przestrzenią. W uzasadnieniu uchwały podano także inne przyczyny uniemożliwiające uwzględnienie zarzutu. Stwierdzono, że konfiguracja brzegu jeziora (zadrzewiona skarpa) nie pozwala na inne prowadzenie tego pasa jak powyżej skarpy nadjeziornej i w tych warunkach terenowych przyjęto jedynie możliwe rozwiązanie. Poza tym przejście wzdłuż linii brzegowej u podnóża skarpy jest praktycznie niemożliwe. Sąd I instancji zwrócił uwagę na fakt, że ani w zarzutach, ani w skardze skarżący nie zaproponowali alternatywnego przebiegu ciągu pieszego.