Wyrok NSA z dnia 6 lipca 2006 r., sygn. I OSK 423/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Izabella Kulig-Maciszewska Sędziowie NSA Zbigniew Rausz Joanna Runge-Lissowska (spr.) Protokolant Justyna Nawrocka po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 września 2005 r. sygn. akt II SA/Wa 1283/05 w sprawie ze skargi M. G. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 września 2005 r. sygn. akt II SA/Wa 1283/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. G. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] nr [...], utrzymującą w mocy decyzję tegoż Prezesa z dnia 25 kwietnia 2005 r. nr [...], którą odmówiono M. G.j przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku. W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że organ ustalił, że M. G. na przestrzeni 57 lat życia wykazała łącznie udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych 8 lat, 3 miesiące i 26 dni, że pierwszą pracę rozpoczęła w 27 roku życia, że nie pracowała w latach 1974-1976, 1979-1980, 1983-1990, a po 1993 r., po upływie okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych, nie wykazała żadnej aktywności zawodowej i związanego z nią ubezpieczenia społecznego oraz że została uznana za całkowicie niezdolną do pracy od dnia 4 czerwca 2002 r., a z orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie wynika, aby przed tą datą była niezdolna do pracy. W takich okolicznościach sprawy Wojewódzki Sąd uznał, że decyzje odmawiające przyznania renty w drodze wyjątku nie naruszają art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.). Sąd wyjaśnił, że zgodnie z tym przepisem muszą być spełnione łącznie przesłanki w nim zawarte, zaś stan sprawy pozwala na stwierdzenie, iż Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych prawidłowo uznał, że M. G. nie spełniła jednej z przesłanek, a mianowicie szczególnych okoliczności uniemożliwiających uzyskanie prawa do emerytury lub renty. Nie można bowiem uznać decyzji skarżącej o zaprzestaniu pracy w związku z trudną sytuacją materialną i rodzinną za takie okoliczności, podkreślił Sąd, dodając, iż zarzut co do błędnego określenia daty powstania całkowitej niezdolności do pracy nie został poparty żadnymi dowodami. Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że organ oparł swoje rozstrzygnięcie na wyczerpujących ustaleniach i poddał szczegółowej analizie zebrany w sprawie materiał dowodowy.