Wyrok NSA z dnia 4 listopada 2005 r., sygn. I OSK 339/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Antosiewicz, Sędziowie NSA Wojciech Chróścielewski ( spr. ), Anna Orłowska, Protokolant Iwona Sadownik, po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Urszuli M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 grudnia 2004 r. sygn. akt 4 II SA/Ka 140/03 w sprawie ze skargi Urszuli M. na decyzję Wojewody Ś. z dnia 11 grudnia 2002 r. (...) w przedmiocie zasiłku przedemerytalnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2004 r., 4/II SA/Ka 140/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Urszuli M. na decyzję Wojewody Ś. z dnia 11 grudnia 2002 r. (...) w przedmiocie zasiłku przedemerytalnego. Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach sprawy. Prezydent Miasta T. decyzją z dnia 9 października 2002 r. wydaną w trybie wznowienia postępowania uchylił własną decyzję z 30 marca 2000 r. o przyznaniu Urszuli M. zasiłku przedemerytalnego i odmówił stronie przyznania prawa do tego zasiłku od dnia 2 marca 2000 r. Organ powołał się na fakt, iż dokonując w dniu 1 marca 2000 r. rejestracji strona zataiła fakt wpisania jej do ewidencji osób prowadzących działalność gospodarczą, którą rozpoczęła w dniu 1 czerwca 1999 r. i do dnia orzekania nie zażądała wykreślenia tego wpisu, a więc w dacie rejestracji nie spełniała warunków zawartych w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. "f" ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 2001 nr 6 poz. 56 ze zm./. Organ odwoławczy utrzymał tą decyzje w mocy. Uznał, że skoro w dniu rejestracji strona figurowała w ewidencji działalności gospodarczej, a jak sama twierdzi podjęła ją jesienią 2000 r. i niewyrejestrowała jej, co najmniej do lutego 2002 r. mimo właściwego pouczenia i nie powiadomiła urzędu pracy o tych faktach, to wydanie zaskarżonej decyzji było trafne - w dacie rejestracji istniał nieznany organowi fakt uniemożliwiający przyznanie stronie statusu bezrobotnego i w konsekwencji prawa do zasiłku przedemerytalnego. W skardze do NSA Urszula M. uznała, że przepis art. 37n ust. 1 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu nie istnieje nie mógł więc stanowić podstawy prawnej podjętych decyzji. Uważa, że w dniu rejestracji nie prowadziła działalności gospodarczej - wpis do ewidencji stwarza jedynie domniemanie prowadzenia działalności gospodarczej, które może być obalone, a ona to uczyniła. Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu swego wyroku uznał, że skarżąca w dniu rejestracji w Urzędzie Pracy była wpisana do ewidencji osób prowadzących działalność gospodarczą. Nawet, gdyby uznawała, że realnie jej nie wykonywała w momencie rejestracji w urzędzie pracy, to w chwili faktycznego podejmowania działalności gospodarczej na własny rachunek powinna o tym zawiadomić właściwy organ. Przepis art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. "f" ustawy o zatrudnieniu ... pozwala na uznanie za bezrobotną tylko takiej osoby, która nie podjęła działalności gospodarczej w okresie pomiędzy dniem wskazanym w zgłoszeniu do ewidencji, a dniem wyrejestrowania działalności. Sąd uznał, iż nie spełnia ustawowych wymogów dla uzyskania statusu bezrobotnego osoba, która w dniu rejestracji w urzędzie pracy pozostaje w ewidencji osób prowadzących działalność gospodarczą, jeżeli działalność prowadzi lub podjęła ją później, w okresie objętym wpisem do ewidencji. Skarżąca przez podjęcie działalności gospodarczej "zrealizowała ów wpis do ewidencji". Sąd uznał też za nietrafny zarzut skarżącej dotyczący wydania zaskarżonej decyzji na podstawie nieobowiązującego przepisu art. 37n ust. 1 ustawy o zatrudnieniu ... bowiem w wyniku wznowienia postępowania sprawa powróciła do stanu istniejącego w dniu rejestracji, dlatego istotne są przesłanki istniejące w tej dacie z uwzględnieniem okoliczności późniejszych. Jednak decyzja została sprostowana w dniu 7 marca 2003 r. i w miejsce art. 37n ust. 1 powołano przepis art. 37l ust. 1. Sąd przyjął jednak, że podstawą prawną rozstrzygnięcia winien być art. 37j i art. 37l ust. 1. Uznał także, iż skarżąca nie wykazała, aby nie podjęła działalności pozarolniczej w okresie wskazanym w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy.