Wyrok NSA z dnia 29 maja 2001 r., sygn. II SA/Wr 1022/99

Obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego może być podstawą do wniesienia sprzeciwu, o jakim mowa w art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 29 maj a 2001 r. sprawy ze skargi Marii S. na decyzję Wojewody O. z dnia 22 czerwca 1999 r. (...) w przedmiocie sprzeciwu dotyczącego zgłoszonych robót budowlanych oddala skargę.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 22 czerwca 1999 r. (...) wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, po rozpatrzeniu odwołania Marii S. i Franciszka N. od decyzji Starosty N. (...) z dnia 7 maja 1999 r. wnoszącej na podstawie art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ sprzeciw dotyczący zgłoszonych przez odwołujących się robót budowlanych polegających na wykonaniu na działce nr 149/8 i 149/12 w N. altany o pow. około 4 m2, pergoli osłaniającej taras i oczka wodnego o powierzchni ok. 20 m2, Wojewoda O. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu podał, że zaskarżona decyzja wydana została po rozpatrzeniu zgłoszenia dokonanego przez inwestorów złożonego w dniu 28.04.1999 r. w Urzędzie Starosty łącznie z kserokopią wypisu z ewidencji gruntów i kserokopią mapy geodezyjnej powykonawczej ze wskazaniem usytuowania ww. obiektów. Inwestorzy podali datę 27 maja 1999 r. jako termin rozpoczęcia robót. Ze zgłoszenia tego wynika, że inwestorzy zamierzają na własnym terenie wykonać: