Wyrok NSA z dnia 14 czerwca 2000 r., sygn. II SA/Łd 800/97

Odesłanie w ust. 2 art. 103 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ do przepisów dotychczasowych w sprawie samowoli budowlanej oznacza zastosowanie do likwidacji skutków takiej samowoli środków prawnych określonych w przepisach ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawa budowlanego /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Jana i Janiny M. na decyzję Wojewody S. z dnia 17 marca 1997 r. (...) w przedmiocie udzielenia Genowefie i Stanisławowi małżonkom W. pozwolenia na użytkowanie rozbudowanej części budynku mieszkalnego w S. przy ulicy A.-K. nr 11 - oddala skargę.

UZASADNIENIE

Jan i Janina małżonkowie M. zaskarżyli do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję Wojewody S. z dnia 17 marca 1997 r., (...), utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia 24 grudnia 1996 r. (...) w sprawie udzielenia Stanisławowi i Genowefie W. zezwolenia na użytkowanie rozbudowanej części budynku mieszkalnego zlokalizowanego przy ulicy A.-K. nr 11 w S. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organu drugiej instancji podano, że w toku postępowania odwoławczego został uzupełniony materiał dowodowy, zgromadzony w tej sprawie oraz przeprowadzono oględziny spornej inwestycji, z udziałem stron postępowania. W wyniku tych czynności organ orzekający utwierdził się w przekonaniu, że inwestorzy wypełnili wszystkie nałożone obowiązki, doprowadzając obiekt do stanu zgodnego z obowiązującymi przepisami. Organ odwoławczy wyjaśnił, że w toku postępowania uzyskano również opinie organów kompetentnych w zakresie ochrony przeciwpożarowej, sanitarnej i ochrony środowiska w celu ustalenia, czy przedmiotowa samowola stanowiła naruszenie interesów osób trzecich w świetle obowiązujących przepisów, a przedstawiciele tych organów brali także udział w oględzinach spornego obiektu i stwierdzili jednoznacznie, iż rozbudowana część budynku nadaje się do użytku. W tym stanie organ drugiej instancji stwierdził, że nie zachodziły przesłanki do nakazania rozbiórki spornej dobudowy, która nie narusza uzasadnionych interesów osób trzecich, a inwestorzy wykonali wszystkie obowiązki, nałożone ostateczną decyzją z roku 1995, mające na celu doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z przepisami.