Wyrok NSA z dnia 26 stycznia 1998 r., sygn. IV SA 579/96

Z uwagi na treść planu zagospodarowania przestrzennego nie sposób przyjąć, jako podstawy orzeczenia rozbiórki, sprzeczności budowy z postanowieniami planu zagospodarowania przestrzennego, tj. art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./.

Stąd też podstawę jej orzeczenia mógł stanowić jedynie art. 37 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1.07.1995 r. Wojewoda, po rozpoznaniu wniosku Marka O. o stwierdzenie nieważności, odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego z dnia 12.03.1991 r.

Jako podstawę prawną decyzji wskazał art. 157 par. 1 i art. 158 par. 1 Kpa.

W uzasadnieniu tej decyzji stwierdził, że wprawdzie w sentencji badanej w trybie nadzoru decyzji orzekającej rozbiórkę błędnie przytoczono podstawę prawną tej decyzji - ust. 1 pkt 1 art. 37 Prawa budowlanego z 1974 r., ponieważ nie zostały w tym przypadku naruszone postanowienia wówczas obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego jednakie przedmiotowa rozbudowa budynku spowodowała, że został on usytuowany w odległości 1 m od granicy. Nadto w elewacji od strony sąsiedniej nieruchomości wykonane zostały otwory okienne, "co powoduje naruszenie par. 12 ust. 1 oraz par. 24 rozporządzenia Ministra GTiOS z dnia 3.07.1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki" i stwarza niebezpieczeństwo dla ludzi oraz niedopuszczalne pogorszenie warunków użytkowych dla otoczenia.