Wyrok NSA z dnia 6 lutego 1995 r., sygn. II SA 1531/94

1. Zastosowanie przy wydawaniu decyzji administracyjnej jednej z możliwych interpretacji niejednoznacznych w swej treści przepisów prawa nie może być uznane za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, prowadzące do stwierdzenia nieważności decyzji, tylko z tego powodu, że interpretacji tej nie podziela organ wyższego stopnia.

2. Rażące naruszenie prawa, o jakim mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, to oczywiste naruszenie jednoznacznego przepisu prawa, a przy tym takie, które koliduje z zasadą praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

3. Decyzja o przyznaniu bezrobotnemu prawa do zasiłku na podstawie art. 21 ust. 5a pkt 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, wprowadzonego przez ustawę z dnia 10 marca 1994 r. o zmianie tej ustawy /Dz.U. nr 43 poz. 165/, nie może być uznana za nieważną na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa z tego tylko powodu, że osoba bezrobotna i samotnie wychowująca małoletnie dziecko, na które pobiera zasiłek rodzinny, utraciwszy prawo do zasiłku dla bezrobotnych z przyczyn innych niż określone w art. 22 ust. 1 powyższej ustawy z dnia 16 października 1991 r., nie miała ciągłości rejestracji w rejonowym urzędzie pracy po utracie prawa do zasiłku.