Wyrok NSA z dnia 10 marca 1994 r., sygn. SA/Ka 557/93

Przepis art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ stanowi o związanym charakterze rozstrzygnięcia wydanego na jego podstawie.

Uznanie organu rozstrzygającego w kwestii nakazu rozbiórki jest wyłączone.

UZASADNIENIE

Kierownik Urzędu Rejonowego na podstawie art. 3 i art. 37 ust. 1 pkt 1 oraz art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane nakazał Tadeuszowi B. i Tadeuszowi R. wykonać rozbiórki budynków letniskowych wzniesionych samowolnie na działce we wsi B. i doprowadzić teren do stanu poprzedniego w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji. W uzasadnieniach decyzji wskazano, że zarówno domek letniskowy Tadeusza B. (...), jak i domek letniskowy Tadeusza R. (...) zostały wybudowane na terenie, który w planie zagospodarowania przestrzennego nie jest przeznaczony pod zabudowę, lecz stanowi teren upraw polowych i znajduje się w obrębie Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych.

Obaj właściciele nieruchomości wnieśli odwołania od powyższych decyzji podkreślając, że ich wspólna działka jest bardzo wąska /21 metrów szerokości/ i w części zlokalizowanej od strony drogi służy celom publicznym /punkt czerpania wody, miejsce wypoczynku dla wycieczek i pielgrzymek/. Z tego powodu podjęli decyzję o wzniesieniu swych budynków letniskowych w dalszej części działki, sytuując je jeden za drugim. Nie przecząc, że budowy rozpoczęli bez pozwolenia, wyrazili przekonanie, iż możliwa jest legalizacja tych obiektów, gdyż nie naruszają one środowiska, znajdują się na terenach częściowo nieużytków, częściowo gruntów V i VI klasy. Wskazali też na swoje zaangażowanie materialne i organizacyjne w poprawę gospodarki wodno-ściekowej /budowa wodociągu i budowa oczyszczalni ścieków/.