Rozliczenia walutowe między podmiotami krajowymi

Rozliczenia walutowe między podmiotami krajowymi

Dorota Felker

Departament Prawny

BRE Bank

Osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej mogą na terenie kraju bez ograniczeń regulować płatności między sobą w obcej walucie. Odmienna sytuacja występuje, gdy chociażby jedną ze stron transakcji jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą.

Dokonywanie rozliczeń w walutach obcych między dwoma „podmiotami polskimi” – rezydentami reguluje ustawa z 18 grudnia 1998 r. – Prawo dewizowe (Dz.U. Nr 160, poz. 1063 z późn.zm.), zwana dalej ustawą. W myśl ustawy rezydentem jest osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w kraju oraz osoba prawna mająca siedzibę w kraju, a także inny podmiot mający siedzibę w kraju, posiadający zdolność zaciągania zobowiązań i nabywania praw we własnym imieniu. Na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy rezydenci mogą dokonywać obrotu dewizowego, z zastrzeżeniem ograniczeń wynikających z ustawy. Jest to przepis szczególny do art. 358 § 1 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym zobowiązania na terenie Polski mogą być wyrażone tylko w pieniądzu polskim. Rozliczenia nie mogą jednak następować w dowolnej walucie. Musi to być waluta wymienialna w rozumieniu przepisów zarządzenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego z 31 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu walut obcych będących walutami wymienialnymi (M.P. z 1999 r. Nr 2, poz. 11 z późn.zm.). Wśród ponad dwudziestu walut wymienialnych oprócz dolara amerykańskiego znalazły się m.in. waluty krajów Wspólnot Europejskich oraz forint węgierski (HUF) i korona czeska (CZK).