Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 12 stycznia 2024 r., sygn. II SA/Gl 1610/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Artur Żurawik, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski (spr.), Sędzia WSA Tomasz Dziuk, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 12 stycznia 2024 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia 7 sierpnia 2023 r. nr SKO.4106.664.2023 w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta C. decyzją z dnia 2 grudnia 2013 r. nr [...], przyznał A.B. (dalej: strona, skarżący), świadczenie pielęgnacyjne w związku z opieką nad niepełnosprawnym w stopniu znacznym synem. Decyzja powyższa została zmieniona między innymi decyzją Prezydenta Miasta C. z dnia 22 maja 2014 r. nr [...], gdzie zwiększono kwoty przyznanych świadczeń w odniesieniu do poszczególnych miesięcy.

Decyzją z dnia 7 sierpnia 2023 r., nr SKO.4106.661.2023 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Częstochowie stwierdziło nieważność decyzji Prezydenta Miasta C. z dnia 2 grudnia 2013 r. nr [...].

W uzasadnieniu wskazano m. in., że organ I instancji zwrócił się do SKO o wszczęcie postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji o przyznaniu świadczenia pielęgnacyjnego, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, w trybie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. W uzasadnieniu organ podniósł, że niepełnosprawny w okresie od [...] 2008 r. do [...] 2020 r. pozostawał w związku małżeńskim. W kontekście treści art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a) u.ś.r. stwierdzono, że żona osoby niepełnosprawnej nie legitymowała się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Zatem stronie nie przysługiwało prawo do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego. W odrębnym postępowaniu prowadzonym w trybie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Kolegium stwierdziło nieważność decyzji organu I instancji z dnia 2 grudnia 2013 r. przyznającej stronie prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad niepełnosprawnym synem. Przywołany przepis u.ś.r. jest jednoznaczny kategoryczny. Obowiązek opieki w pierwszej kolejności obciążał żonę osoby niepełnosprawnej. Nie posiadała ona orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności. Zatem doszło do rażącego naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a) u.ś.r. Konsekwentnie, decyzja objęta niniejszym postępowaniem, określona w sentencji, także podlegała wyeliminowaniu z obrotu prawnego, jako że została obarczona wadą nieważności.