Wyrok NSA z dnia 2 lutego 2022 r., sygn. II OSK 260/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Robert Sawuła (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej U.W. i A. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 września 2018 r., sygn. akt IV SA/Wa 1193/18 w sprawie ze skargi U.W.i A. W. na postanowienie Ministra Środowiska z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 26 września 2018 r., IV SA/Wa 1193/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny (powoływany dalej jako: WSA) w Warszawie oddalił skargę U.W. i A.W. na postanowienie Ministra Środowiska z [...] lutego 2018 r., nr [...], w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy. Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Jak wynika z ustaleń sądu wojewódzkiego, Wójt Gminy [...] wystąpił do Dyrektora Kampinoskiego Parku Narodowego (Dyrektor Parku) z wnioskiem o uzgodnienie projektu decyzji dla inwestycji polegającej na budowie budynku gospodarczego na siedlisku rolniczym, na działce nr ewid. [...], obręb [...], gm. [...], położonej na obszarze Kampinoskiego Parku Narodowego (KPN). Dyrektor Parku postanowieniem z 8 października 2014 r. nie uzgodnił przedmiotowej inwestycji wskazując na jej umiejscowienie w granicach KPN, jak również na obszarze sieci Natura 2000 Puszcza Kampinoska (PLC140001). Wskutek zażalenia inwestorów postanowieniem z [...] stycznia 2015 r., Minister Środowiska utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji. WSA w Warszawie, wyrokiem z 16 lipca 2015 r., IV SA/Wa 1123/15, uchylił postanowienie organu I i II instancji oraz zalecił ponowne rozpatrzenie sprawy. Sąd pierwszej instancji nie kwestionował przyrodniczych przesłanek przeprowadzonej analizy, w tym także faktu prowadzenia uzgodnienia dla działki na obszarze Parku (a przy okazji obszaru sieci Natura 2000) oraz ostoi gatunków chronionych. W orzeczeniu wskazano jednak na potrzebę dokonania dokładnych ustaleń faktycznych w zakresie ewentualnego zaistnienia przesłanek do zastosowania art. 15 ust. 2 pkt 5 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. 2018, poz. 142, Uop).