Interpretacja indywidualna z dnia 19 grudnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.792.2023.2.AB

Brak opodatkowania sprzedaży niezabudowanej działki

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 października 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 25 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki nr (...).

Uzupełnił go Pan pismem z 14 grudnia 2023 r. (wpływ 15 grudnia 2023 r.)

Treść wniosku jest następująca:

Opis zaistniałego stanu faktycznego

W dniu 02 grudnia 2021 roku Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej na wniosek A.S. zamieszkałej w (…), posiadającej PESEL (…) wydał indywidualną interpretację o numerze sprawy 0112-KDIL1-3.4012.414.2021.2.AKR (numer UNP 1507707).

W myśl wydanej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług Dyrektor KIS uznał, iż wnioskodawca A.S. w opisanym przez nią stanie faktycznym sprzedaży nieruchomości nie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT, a jej stanowisko jest prawidłowe.

We wniosku A.S. wskazano, że jest ona osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Nie jest zarejestrowana do celów VAT, a w szczególności nigdy nie prowadziła i nie prowadzi działalności związanej z obrotem i zarządzaniem nieruchomościami, ani też żadnej pokrewnej działalności.

W dniu 24 czerwca 2021 r. w Kancelarii Notarialnej (…), A.S. i (…) sp. z o.o. (zwana dalej spółką) podpisały przedwstępną umowę sprzedaży nieruchomości tj. działki gruntu (...), dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą (…).

Zgodnie z zawartą umową spółka zobowiązała się kupić od A.S. niebędącą podatnikiem VAT nieruchomości niezabudowane ani nieuzbrojone w żadne media, wykorzystywane dotychczas wyłącznie rolniczo, w ewidencji gruntów oznaczone jako grunty orne (rolne). Nieruchomości należące do A.S. nie były i nadal nie są obciążone żadnymi długami, ciężarami ani roszczeniami osób trzecich, jak również wobec nich nie występują żadne prawne lub faktyczne okoliczności mogące spowodować ich obciążenie.

W umowie przedwstępnej spółka zobowiązała się do nabycia przedmiotowych nieruchomości pod warunkiem, że zostanie wydana, dla celów planowanej przez spółkę inwestycji, ostateczna decyzja administracyjna o środowiskowych uwarunkowaniach oraz ostateczna decyzja administracyjna zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę. Spółka zamierza zrealizować na nieruchomościach inwestycję w zakresie budowy magazynów wykorzystywanych do świadczenia usług dzierżawy i najmu dla innych podmiotów.

Ponadto A.S. w ramach zawartej umowy przedwstępnej udzieliła spółce pełnomocnictwa, z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw, do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń, w szczególności składania wniosków oraz odbioru wymaganych decyzji i postanowień dotyczących opisanej nieruchomości.

Wszystkie działania przed złożeniem wniosku A.S. podejmowała w ramach zarządu majątkiem prywatnym i tak też miało pozostać. Nie zamierzała ona także przeznaczać uzyskanych ze sprzedaży środków na działalność gospodarczą lecz wyłącznie na cele prywatne.

Podkreślenia wymaga, iż A.S. przedmiotowe nieruchomości nabyła od swoich rodziców na mocy umowy przekazania gospodarstwa rolnego na mocy ustawy z 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin, zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 16 lipca 1985 r., w celu dalszego prowadzenia gospodarstwa rolnego i działalności rolniczej, którą na tym gospodarstwie prowadzili jej rodzice, a także dziadkowie i pradziadkowie. W umowie tej A.S. zobowiązała się wobec swoich rodziców, że będzie na tych nieruchomościach stanowiących gospodarstwo rolne prowadziła nadal po nich działalność rolniczą.

A.S. we wniosku wskazała, że nieruchomość nie została przez nią podzielona, nie planowała także jej podziału a także nie podejmowała żadnych czynności związanych z przygotowaniem jej do podziału. Na wszystkich otrzymanych nieruchomościach od samego początku, tj. od przekazania prowadziła ona działalność rolniczą i gospodarstwo rolne. Na nieruchomościach produkowała od samego początku kukurydzę, rzepak, zboża oraz rośliny okopowe w tym ziemniaki oraz hodowała zwierzęta. Nieruchomość nie została przez A.S. nikomu oddana czy też wynajęta na podstawie umów cywilnoprawnych. Zawsze była użytkowana wyłącznie przez A.S. i nigdy nie została przekazana na rzecz osób trzecich, albowiem przedmiotowa nieruchomość była zawsze w jej posiadaniu i nie czerpała z niej najmu lub dzierżawy, czy też innych umów cywilnoprawnych żadnych odpłatnych korzyści.

Dla przedmiotowych nieruchomości został uchwalony przez Gminę (...) w dniu 19 czerwca 2019 r. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i nieruchomość jest położona na terenach produkcyjno-usługowych (1 PU), a wcześniej znajdowała się na terenach upraw potowych (8 R — zgodnie z miejscowym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego Gminy (...) z 1993 r.).

A.S., nie miała żadnego wpływu na przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, nie występowała ani nie ma w planach wystąpić przed sprzedażą o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla sprzedawanych nieruchomości.

A.S. przed dniem złożenia wniosku, a następnie wydania interpretacji indywidualnej, aż do swojej śmierci w roku 2023, prowadziła gospodarstwo rolne w rozumieniu art. 2 pkt 16 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w rozumieniu ustawy o podatku rolnym, a rozliczała się z urzędem skarbowym jako rolnik ryczałtowy.

A.S. nie czyniła żadnych nakładów na nieruchomość w celu jej sprzedaży i nie podejmowała żadnych działań dotyczących zwiększenia wartości przedmiotowych nieruchomości w celu ich uatrakcyjnienia; nie dzieliła, nie budowała dróg, a tylko korzystała z nieruchomości w celu prowadzonej działalności rolniczej. W stosunku do przedmiotowych nieruchomości przed zawarciem umowy przedwstępnej A.S. nie podejmowała żadnych działań, takich jak zmiana przeznaczenia terenu. Nie wystąpiła także z wnioskiem o wydanie decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej.

Spółka sama zgłosiła się do A.S. z uwagi na położenie nieruchomości, ponieważ nie ogłaszała ona nigdzie chęci sprzedaży nieruchomości, w tym nie publikowała żadnych ogłoszeń w prasie w środkach masowego przekazu oraz internecie.

A.S. nigdy wcześniej nie dokonywała sprzedaży jakiejkolwiek nieruchomości, jak również nie posiadała innych nieruchomości gruntowych, które chciałaby przeznaczyć w przyszłości na sprzedaż.

Warunkami umowy przedwstępnej zgodnie z jej treścią jest uzyskanie przez spółkę decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach i decyzji zatwierdzającej projekt budowlany oraz pozwolenie na budowę, a nie decyzji o warunkach zabudowy. Decyzje te zgodnie z umową ma uzyskać we własnym imieniu i na jej wniosek spółka, a nie w imieniu A.S., bo to nie ona jest wnioskodawcą a wyłącznie spółka.

Ponadto, z treści zawartej umowy przedwstępnej nie wynika, aby A.S. udzieliła w tym celu kupującemu pełnomocnictwa, a jedynie udzieliła kupującemu prawa do dysponowania nieruchomością w celu zbadania jej stanu, w tym uzyskania przez spółkę potrzebnych jej decyzji, a nie w tym celu. To spółka jako kupujący ma uzyskać wszystkie decyzje we własnym imieniu i na swoją rzecz, a nie dla A.S. i w jej celu.

Udzielone przez A.S. pełnomocnictwo na rzecz spółki zostało udzielone wyłącznie do zbadania stanu prawnego i faktycznego nieruchomości, a nie w celu uzyskania dla A.S. czy też na jej rzecz jakichkolwiek decyzji administracyjnych.

A.S. nie posiadała żadnej wiedzy czy i jakie spółka podejmowała i planowała podejmować działania w stosunku do nieruchomości i czy będzie dokonywać tam inwestycji infrastrukturalnych Wszelkie koszty związane z badaniem nieruchomości i ich stanu prawnego miała i pokryła spółka, a nie A.S.. Nieruchomość nie została przez A.S. wydzierżawiona na rzecz spółki, a wyłącznie udzieliła jej prawa do tzw. „dysponowania nieruchomością" w celu zbadania jej stanu prawnego i faktycznego oraz aby spółka uzyskała we własnym imieniu i na własną rzecz decyzji środowiskowej oraz pozwolenia na budowę. Z tytułu tak określonego udostępnienia A.S. nie uzyskiwała żadnych korzyści finansowych.

A.S. zmarła w dniu (...) 2023 r. tj. już po wydaniu interpretacji, a przed zawarciem umowy przyrzeczonej. Umowa przedwstępna była aneksowana przez A.S. i spółkę. Po śmierci A.S., jej syn N.S. będący jej spadkobiercą w aneksie zawartym dnia 27 września 2023 r. w kancelarii notarialnej I.S. (repertorium A numer (…)) ustalił ze spółką ostateczny termin zawarcia umowy sprzedaży na dzień 30 kwietnia 2024 r.

Jak wskazano powyżej, jedynym spadkobiercą po zmarłej A.S. jest wnioskodawca N.S.. który jest jej synem i jako rolnik prowadzi po zmarłej gospodarstwo rolne oraz działalność rolniczą na przedmiotowej nieruchomości. Spadek został przez niego nabyty dnia 03 lipca 2023 r. na mocy aktu poświadczenia dziedziczenia sporządzonego przez notariusza W.G. w jego kancelarii notarialnej w (…) (repertorium A numer (…)).

Wszystkie opisane powyżej okoliczności i fakty mają zastosowanie do wnioskodawcy, albowiem przejął on po A.S. nieruchomość i gospodarstwo rolne, a i wcześniej z racji wieku A.S. to wyłącznie on w imieniu matki i na jej rzecz wykonywał działalność rolniczą na przedmiotowej nieruchomości. To on prowadził przez całe lata na nieruchomości produkcję rolną w imieniu i na rzecz A.S.. Wnioskodawca od dnia śmierci swojej matki prowadzi gospodarkę na nieruchomości bez żadnych zmian.

Wnioskodawca jest stroną aneksu do umowy przedwstępnej zawartej przez A.S. i to on wyraził zgodę na przedłużenie terminu umowy właściwej przenoszącej własność nieruchomości do dnia 30 kwietnia 2024 r.

Wnioskodawca nie czyni na nieruchomości żadnych nakładów tak jak nie czyniła tego A.S.. Wszystkie działania w stosunku do nieruchomości Wnioskodawca od nabycia spadku prowadzi w ramach zarządu majątkiem prywatnym i tak też pozostanie nadal. Nie zamierza on przeznaczać uzyskanych ze sprzedaży środków na działalność gospodarczą, lecz wyłącznie na cele prywatne. Wnioskodawca oświadcza, iż nieruchomość nie została przez niego podzielona, nie planuje jej podziału, a także nie podejmuje żadnych czynności związanych z przygotowaniem jej do podziału. Na wszystkich nabytych w drodze spadku nieruchomościach od samego początku prowadzi i będzie prowadzić działalność rolniczą i gospodarstwo rolne. Na nieruchomościach produkuje kukurydzę, rzepak, zboża oraz rośliny okopowe w tym ziemniaki oraz hoduje zwierzęta. Nieruchomość nie została przez Wnioskodawcę nikomu oddana czy też wynajęta na podstawie umów cywilnoprawnych Zawsze była użytkowana wyłącznie przez A.S. i teraz przez Wnioskodawcę, a tym samym nie została przekazana na rzecz osób trzecich. Przedmiotowa nieruchomość była zawsze w posiadaniu A.S. i teraz Wnioskodawcy i nie czerpie on z niej żadnych korzyści z wynajmu lub odpłatnego oddania (użyczenia).

Dla przedmiotowych nieruchomości został uchwalony przez Gminę (...) w dniu 19 czerwca 2019 r. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i nieruchomość jest położona na terenach produkcyjno-usługowych (1 PU), a wcześniej znajdowała się na terenach upraw polowych (8 R — zgodnie z miejscowym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego Gminy (...) z 1993 r).

Wnioskodawca nie miał żadnego wpływu na przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, nie występował ani nie ma w planach wystąpić przed sprzedażą o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla sprzedawanych nieruchomości.

Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne w rozumieniu art. 2 pkt 16 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w rozumieniu ustawy o podatku rolnym oraz rozlicza się z urzędem skarbowym jako rolnik ryczałtowy.

Wnioskodawca nie czynił żadnych nakładów na nieruchomość w celu jej sprzedaży i nie podejmował żadnych działań dotyczących zwiększenia wartości przedmiotowych nieruchomości w celu ich uatrakcyjnienia, nie dzielił, nie budował dróg, a tylko korzysta z nich w celu prowadzonej działalności rolniczej.

W stosunku do przedmiotowych nieruchomości Wnioskodawca nie podejmował i nie podejmie żadnych działań, takich jak zmiana przeznaczenia terenu, nie wystąpi o decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej.

Jak wskazano powyżej, spółka sama zgłosiła się do jego matki A.S. z uwagi na położenie nieruchomości. Również i Wnioskodawca nie ogłasza nigdzie chęci sprzedaży nieruchomości, w tym nie publikuje żadnych ogłoszeń w prasie, w środkach masowego przekazu i internecie.

Wnioskodawca nigdy wcześniej nie dokonywał sprzedaży jakiejkolwiek nieruchomości, jak również nie posiada innych nieruchomości gruntowych, które chciałby przeznaczyć w przyszłości na sprzedaż.

Warunkami umowy przedwstępnej zgodnie z jej treścią jest uzyskanie przez spółkę decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach i decyzji zatwierdzającej projekt budowlany oraz pozwolenie na budowę, a nie decyzji o warunkach zabudowy.

Decyzje te zgodnie z umową ma uzyskać we własnym imieniu i na swój wniosek spółka, a nie w imieniu wnioskodawcy, bo to nie N.S. jest wnioskodawcą a wyłącznie spółka. To spółka jako kupujący ma uzyskać wszystkie decyzje we własnym imieniu i na swoją rzecz, a nie dla N.S. i w jego celu.

W uzupełnieniu wskazał Pan, że:

 1. Wnioskodawca nie jest i nie był nigdy czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT).

 2. Przedmiotem planowanej sprzedaży, której dotyczy przedwstępna umowa sprzedaży, będzie wyłącznie jedna nieruchomość gruntowa (jedna działka gruntu) oznaczona numerem ewidencyjnym (...).

 3. Na przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne w rozumieniu art. 2 pkt 16 ustawy o VAT oraz w rozumieniu ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym. Nie jest to działalność rolnicza (gospodarcza) w rozumieniu art. 2 pkt 15 o podatku VAT oraz nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców. Na przedmiotowej nieruchomości w zależności od potrzeb (a te zmieniają się w każdym kolejnym roku) sieje kukurydzę, rzepak, zboża oraz rośliny okopowe w tym ziemniaki na potrzeby własne oraz na potrzeby wyżywienia zwierząt hodowlanych, które Wnioskodawca hoduje w gospodarstwie rolnym. Wnioskodawca nie jestem i nigdy nie byłe z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT), a także płaci ryczałtowy podatek rolny. Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne, a nie działalność rolniczą w rozumieniu art. 2 pkt 15 ustawy, chociaż w uzasadnieniu wniosku Wnioskodawca posługuje się zamienne słowami „działalność rolnicza” i „gospodarstwo rolne” lecz zawsze wtedy chodzi o gospodarstwo rolne. Zatem przedmiotowa nieruchomość gruntowa o nr (...), nigdy nie była i nie jest wykorzystywana w działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 oraz nie była i nie jest wykorzystywana w działalności rolniczej zdefiniowanej w art. 2 pkt 15 ustawy.

 4. Płody rolne uzyskiwane z przedmiotowej nieruchomości w ramach gospodarstwa rolnego prowadzonego także na tej konkretnej nieruchomości gruntowej Wnioskodawca przeznacza wyłącznie na potrzeby własne (opisane powyżej w pkt 3) oraz w celu wyżywienia zwierząt hodowlanych. Z tej nieruchomości płody rolne nie są przeznaczane na sprzedaż. Skoro z tej konkretnej nieruchomości Wnioskodawca nie dokonuje sprzedaży, nie istnieje obowiązek opodatkowana podatkiem VAT.

 5. Wnioskodawca oświadcza, iż nie udzielił i nie planuje udzielać pełnomocnictwa lub też innego umocowania jakiejkolwiek inne osobie trzeciej (lub podmiotowi) do działania w swoim imieniu i na swoją rzecz w związku z planowaną transakcją sprzedaży przedmiotowej działki gruntu. Ponadto, z treści umowy przedwstępnej jaką zawarła zmarła matka Wnioskodawcy A.S. nie wynika aby udzieliła ona kupującemu lub innym podmiotom pełnomocnictwa w związku z planowaną transakcją sprzedaży działki do działania w jej imieniu i na jej rzecz.

Pytanie

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego sprawy, należy rozstrzygnąć, czy dokonana transakcja sprzedaży działek będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, a tym samym czy Wnioskodawca N.S. przy sprzedaży majątku prywatnego jest lub będzie uznawany za podatnika podatku od towarów i usług zgodnie z art. 15 ustawy VAT?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonana sprzedaż nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a tym samym nie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług.

Dokonując sprzedaży niezabudowanych nieruchomości gruntowych na cele budowalne, stanowiących majątek prywatny N.S. nie będzie on działał w charakterze podatnika podatku VAT. Czynności tej nie można uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy VAT, a tym samym, sprzedaż działek gruntu nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Ust. 2 stanowi natomiast, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie ze wskazaną wyżej definicją podatnika przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową czyli stałą (nawet jeśli czynność została wykonana raz, ale okoliczności wskazują na to, że będą następne).

Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celach odsprzedaży, lecz spożytkowania w celach prywatnych, jako mieszcząca się w zakresie wykonywania prawa własności.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 Ustawy VAT) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Przepis ustanawiający definicję działalności gospodarczej stanowi implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112.

Na gruncie ww. przepisów w obrocie pojawił się problem związany z ustaleniem podmiotowości prawnopodatkowej na gruncie VAT związanej z przekroczeniem zarządu majątkiem prywatnym, który znalazł swoje rozstrzygnięcie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Istotne znaczenie w sprawie ma wyrok TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Orzeczenie to jest szczególnie istotne, wskazuje bowiem na sposób interpretacji krajowych przepisów podatkowych w odniesieniu do wspólnotowej Dyrektywy. Za działalność gospodarczą uznaje się sytuacje, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując w stosunku do gruntu środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców (podatników w rozumieniu ustawy VAT).

Trybunał ustosunkowując się do zaprezentowanego stanu faktycznego wskazał, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Finalnie Trybunał wskazał, że „Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”. Twierdzenia Trybunału znalazły również aprobatę w późniejszych orzeczeniach (wyroki: Redlihs, C-263/11, EU:C:2012.497, pkt 36, czy postanowienie TS, Gmina Wrocław, C-72/13).

Z utrwalonego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w tej mierze wynika natomiast, że stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości tworzenia uniwersalnych wzorców kontroli. W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do gruntu.

Istotna jest ocena, czy z dokonanych w danej sprawie ustaleń wynika, że dokonując sprzedaży gruntów zachowywała się tak, jak handlowiec (wyroki NSA: w składzie 7 sędziów z 29 października 2007 r., I FPS 3/07 z 22 października 2013 r., I FSK 1323/12 z 14 marca 2014 r., I FSK 319/13 z 16 kwietnia 2014 r., I FSK 781/13 z 29 kwietnia 2014 r., I FSK 621/13 z 11 września 2014 r., I FSK 1352/13 z 3 marca 2015 r., I FSK 1859/13 z 8 lipca 2015 r., I FSK 729/14).

Jednocześnie krajowe sądy administracyjne wypowiadają zgodny pogląd co do tego, że ustawodawca polski nie skorzystał z opcji w art. 12 ust. 1 i 3 Dyrektywy 2006/112 umożliwiającej uznanie za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy budynku lub terenu budowlanego (wyrok NSA z dnia z 30 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1684/11 z 9 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1655/11 z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 382/14).

Jak wynika z orzecznictwa krajowego, wskazując za Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gliwicach, który w wyroku z dnia 18 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/GI 551/17, wskazał że „przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną. Nie można zatem zgodzić się z organem, który uznał, że zamiar sukcesywnej sprzedaży posiadanego majątku wskazuje na znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1221)”.

Dalej Sąd w przywołanym wyroku wskazuje, że „co istotne dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem VAT na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności”.

Zaznaczenia wymaga, że w ustawie o podatku od towarów i usług brak jest jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów usług, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Sprzedaż nieruchomości w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie oznacza, że sprzedający nie może mieć zamiaru uzyskania jak największej ceny z tego rodzaju sprzedaży. Nie jest to żadne kryterium wskazujące na prowadzenie działalności gospodarczej, gdyż naturalne jest, że również w obrocie „prywatnym” dąży się do uzyskania jak najkorzystniejszych warunków sprzedaży.

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż opisywanych we wniosku nieruchomości nie wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy nie będzie działał on jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a w szczególności podejmowane przez niego działania poprzedzające sprzedaż nieruchomości nie będą miały charakteru działalności gospodarczej tj. prowadzonych w sposób ciągły i zorganizowany. Sprzedaż nieruchomości, czy to z majątku prywatnego, czy w ramach działalności gospodarczej zawsze ma charakter finansowy.

W świetle powyższego Wnioskodawca N.S. dokonując sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, a sprzedaż nieruchomości gruntowej, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Pan przedstawił we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach, rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, była przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10).

Z ww. orzeczenia wynika m.in., że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Ponadto, Trybunał orzekł, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie, nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działki, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży działek gruntu, istotne jest czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy w celu dokonania sprzedaży tych gruntów Sprzedający podjął lub podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Sprzedającego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych między podmiotami, w tym kwestie dotyczące przeniesienia własności nieruchomości, reguluje ustawa – Kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.).

Zgodnie z art. 535 Kodeksu cywilnego,

przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego,

umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei umowa przedwstępna została uregulowana w art. 389-396 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 389 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego,

umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej. Jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta umowa przyrzeczona, nie został oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez stronę uprawnioną do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej.

Jeżeli obie strony są uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła inny termin, strony wiąże termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła stosowne oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od dnia zawarcia umowy przedwstępnej nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej zawarcia.

Umowa przedwstępna jest więc jedynie zobowiązaniem do przeniesienia własności, lecz własności nie przenosi. Kupujący nie otrzymuje na mocy tej umowy żadnych uprawnień właścicielskich. Właścicielem zostaje dopiero dzięki zawarciu umowy przyrzeczonej.

Tym samym, zgodnie z powyższymi normami prawa cywilnego – umowa przedwstępna, będąca przyrzeczeniem zawarcia właściwej umowy sprzedaży, nawet jeśli sporządzona została w formie aktu notarialnego, nie powoduje przeniesienia prawa własności nieruchomości.

Z opisu sprawy wynika, że zamierza Pan sprzedać nieruchomość gruntową, działkę nr (...), którą nabył Pan w drodze spadku dnia 03 lipca 2023 r. na mocy aktu poświadczenia dziedziczenia. Nie jest Pan i nie był Pan nigdy czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na przedmiotowej nieruchomości prowadzi Pan gospodarstwo rolne w rozumieniu art. 2 pkt 16 ustawy o VAT oraz w rozumieniu ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym. Jest Pan rolnikiem ryczałtowym. Na przedmiotowej nieruchomości w zależności od potrzeb sieje Pan kukurydzę, rzepak, zboża oraz rośliny okopowe w tym ziemniaki na potrzeby własne oraz na potrzeby wyżywienia zwierząt hodowlanych. Nie jest i nigdy nie był Pan z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotowa nieruchomość gruntowa o nr (...), nigdy nie była i nie jest wykorzystywana w działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 oraz nie była i nie jest wykorzystywana w działalności rolniczej zdefiniowanej w art. 2 pkt 15 ustawy. Płody rolne uzyskiwane z przedmiotowej nieruchomości w ramach gospodarstwa rolnego prowadzonego także na tej konkretnej nieruchomości gruntowej przeznacza Pan wyłącznie na potrzeby własne oraz w celu wyżywienia zwierząt hodowlanych. Nie czyni Pan na nieruchomości żadnych nakładów. Wszystkie działania w stosunku do nieruchomości od nabycia spadku prowadzi Pan w ramach zarządu majątkiem prywatnym i tak też pozostanie nadal. Nie zamierza Pan przeznaczać uzyskanych ze sprzedaży środków na działalność gospodarczą, lecz wyłącznie na cele prywatne. Nieruchomość nie została przez Pana podzielona, nie planuje Pan jej podziału, a także nie podejmuje Pan żadnych czynności związanych z przygotowaniem jej do podziału. Nieruchomość nie została przez Pana nikomu oddana czy też wynajęta na podstawie umów cywilnoprawnych. Nie czerpie Pan z niej żadnych korzyści z wynajmu lub odpłatnego oddania (użyczenia). Dla nieruchomości został uchwalony przez Gminę w dniu 19 czerwca 2019 r. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i nieruchomość jest położona na terenach produkcyjno-usługowych (1 PU), a wcześniej znajdowała się na terenach upraw polowych (8 R — zgodnie z miejscowym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego Gminy z 1993 r). Nie miał Pan żadnego wpływu na przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, nie występował ani nie ma w planach wystąpić przed sprzedażą o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla sprzedawanej nieruchomości. Nie czynił Pan żadnych nakładów na nieruchomość w celu jej sprzedaży i nie podejmował żadnych działań dotyczących zwiększenia wartości przedmiotowych nieruchomości w celu ich uatrakcyjnienia, nie dzielił, nie budował dróg, a tylko korzysta z nich w celu prowadzonej działalności rolniczej. W stosunku do nieruchomości nie podejmował Pan i nie podejmie żadnych działań, takich jak zmiana przeznaczenia terenu, nie wystąpi o decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej. Nigdy wcześniej nie dokonywał Pan sprzedaży jakiejkolwiek nieruchomości, jak również nie posiada innych nieruchomości gruntowych, które chciałby przeznaczyć w przyszłości na sprzedaż. Warunkami umowy przedwstępnej zgodnie z jej treścią jest uzyskanie przez spółkę decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach i decyzji zatwierdzającej projekt budowlany oraz pozwolenie na budowę, a nie decyzji o warunkach zabudowy. Decyzje te zgodnie z umową ma uzyskać we własnym imieniu i na swój wniosek spółka, a nie w Pana imieniu, bo to nie Pan jest wnioskodawcą a wyłącznie spółka. To spółka jako kupujący ma uzyskać wszystkie decyzje we własnym imieniu i na swoją rzecz, a nie dla Pana i w Pana celu. Nie udzielił Pan i nie planuje udzielać pełnomocnictwa lub też innego umocowania jakiejkolwiek innej osobie trzeciej (lub podmiotowi) do działania w Pana imieniu i na Pana rzecz w związku z planowaną transakcją sprzedaży przedmiotowej działki gruntu.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Pana wątpliwości dotyczą kwestii czy sprzedaż działki nr (...) będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak już wyżej wskazano, istotnym dla określenia, czy w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT - co do zasady - mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Pan podjął w odniesieniu do działki będącej przedmiotem sprzedaży. Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga zatem oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Bowiem, co do zasady, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, nie są podatnikami podatku VAT.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy działa Pan w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że podejmował Pan działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać, nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że skala zaangażowania, w odniesieniu do sprzedaży ww. działki, nie wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W analizowanej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności w przedmiocie sprzedaży ww. działki, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem taki ciąg zdarzeń, który jednoznacznie przesądziłby, że sprzedaż przez Pana ww. działki wypełni przesłanki działalności gospodarczej.

W związku z tak przedstawionym przez Pana opisem sprawy stwierdzić należy, że w tym konkretnym przypadku nie podjął Pan aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców, bowiem z okoliczności sprawy wynika, że czynności poczynione w stosunku przedmiotowej działki nie wykraczają poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności w stosunku do przedmiotowych działki. Działania podjęte przez Pana należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Uwzględniając przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz ww. przepisy należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Pana – w związku ze sprzedażą ww. działki – za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Zatem, w związku ze sprzedażą działki nr (...), nie działa Pan w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Sprzedaż ww. działki, w analizowanej sprawie, należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Wobec powyższego, sprzedaż opisanej działki nr (...) nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, w związku z transakcją zbycia opisanej we wniosku działki nie występuje Pan w charakterze podatnika podatku VAT, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem czynność sprzedaży opisanej we wniosku działki nie podlegała opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.