Wyrok SN z dnia 12 października 2022 r., sygn. III PSKP 75/21

Mając na uwadze funkcję przepisu art. 45 § 2 k.p. oraz założenia techniczno-prawne, które leżą u jego podstawy, należy stwierdzić, że ocena, czy przywrócenie pracownika do pracy (uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne) jest niemożliwe lub niecelowe musi być dokonywana przy uwzględnieniu stanu rzeczy istniejącego w chwili wydawania wyroku (dokonywania oceny). Przywrócenie do pracy ma bowiem być niemożliwe lub niecelowe, nie idzie zaś o to, że kiedyś było ono niemożliwe lub niecelowe lub też, że uwzględniając przewidywany stan, jaki może się ukształtować w przyszłości, być może będzie można je ocenić jako niemożliwe lub niecelowe. Na rzecz takiej wykładni art. 45 § 2 k.p. przemawiają nie tylko racje jezykowo-logiczne, ale także konieczność ścisłej jego interpretacji, skoro w myśl art. 45 § 1 k.p. zasadą jest wybór roszczenia przez pracownika. Ustalenie niemożliwości lub niecelowości przywrócenia do pracy jest przy tym elementem stanu rzeczy, który powinien być brany pod uwagę przez sąd według jego istnienia w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.). Ocena więc, czy roszczenie pracownika o przywrócenie go do pracy powinno być uwzględnione, zależy od tego, czy według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy przywrócenie to jest niemożliwe lub niecelowe.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jarosław Sobutka (przewodniczący, sprawozdawca) ‎

SSN Leszek Bielecki ‎

SSN Zbigniew Korzeniowski

w sprawie z powództwa I. D. ‎przeciwko Urzędowi Miasta i Gminy w K. ‎o przywrócenie do pracy w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 12 października 2022 r., ‎skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Opolu ‎z dnia 31 lipca 2020 r., sygn. akt V Pa 13/20,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2019 r. Sąd Rejonowy w Opolu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od pozwanego Urzędu Miasta i Gminy w K. na rzecz powódki I. D. kwotę 19.617,60 zł tytułem odszkodowania, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 września 2018 r. do dnia zapłaty oraz obciążył stronę pozwaną kosztami postępowania. Wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 6.539,20 zł.