Wyrok SN z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. I UK 386/13

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Józef Iwulski (przewodniczący)

SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca) ‎

SSN Jolanta Strusińska-Żukowska

w sprawie z odwołania S. R. ‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C. ‎o prawo do emerytury, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 kwietnia 2014 r., ‎skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) ‎z dnia 16 maja 2013 r., sygn. akt III AUa (…),

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 maja 2013 r. Sad Apelacyjny w (…), Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację ubezpieczonego S. R. od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w C. z dnia 26 czerwca 2012 r. oddalającego jego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. z dnia 7 marca 2012 r. odmawiającej ubezpieczonemu prawa do emerytury.

W sprawie tej ustalono, że ubezpieczony, urodzony 2 lutego 1952 r., był zatrudniony od 16 stycznia do 20 października 1971 r. w Cementowni „R.” w R. (następnie C. Sp. z o.o.) na stanowisku operatora zespołu przenośników w wydziale transportu kolejowego. Od 25 października 1971 r. do 15 października 1973 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową, po czym został ponownie przyjęty do pracy z dniem 14 listopada 1973 r. na stanowisko montera samochodowego w tym samym wydziale. Wykonywał tam pracę w warsztacie samochodowym, w którym naprawiano samochody technologiczne (Białaz, Tatra), osobowe (i osinobusy) oraz uniwersalne (samochody skrzyniowe np. Star). Łącznie do obsługi było około 100 jednostek, w tym samochodów technologicznych ponad 20, w tym około 15 Białazów. Warsztat zatrudniał 10-15 osób, z których większość wykonywała pracę mechaników samochodowych oraz spawaczy, a do połowy lat 80-tych elektryka, a później tokarza. W warsztacie znajdowały się dwa kanały remontowe, jeden pod wiatą, jeden w dużej hali służący do obsługi samochodów technologicznych oraz dwa dodatkowe kanały w garażach obok. Oprócz stanowisk z kanałami remontowymi były wydzielone również stanowiska pracy bez kanałów. W kanałach remontowych wykonywano wszystkie naprawy podwozi, układów hamulcowych, układów kierowniczych oraz napędowego, natomiast poza kanałami wykonywane były naprawy hamulców, wymiany szczęk hamulcowych, wymiany silników, drobne naprawy wewnątrz samochodu, wymiany szyb, wałów, tulei, tłoków w silnikach oraz naprawy blacharskie, którymi zajmowali się mechanicy ze spawaczem. Wiele napraw wysokich samochodów technologicznych, np. wymiana drążków stabilizacyjnych, podwieszek, głowic, uszczelek pod głowicami, wymiana silników było wykonywanych poza kanałami. W przypadku samochodów technologicznych, prace remontowe odbywały się mniej więcej po równo w kanałach remontowych i poza nimi. Natomiast samochody uniwersalne i osobowe były naprawiane głównie z kanałów remontowych. Mechanicy nie byli przydzielani do wykonywania konkretnych czynności lub rodzajów zadań. Każdy z nich wykonywał takie prace remontowe, które aktualnie były potrzebne. W połowie lat 80-tych, po odejściu elektryka, ubezpieczonemu powierzono wykonywanie dodatkowych czynności i napraw elektrycznych. Prace takie wykonywał w warsztacie elektrycznym wyodrębnionym z garaży, gdzie znajdowały się 2 dodatkowe kanały. Naprawy elektryczne polegały na wymianie żarówek, całych instalacji elektrycznych, wymianie elektrycznych urządzeń grzewczych, naprawie wycieraczek, wymianie alternatorów, rozruszników, prądnic. Wykonywanie tego rodzaju prac w przypadku samochodów osobowych i uniwersalnych nie wymagało korzystania z kanałów remontowych. Jedynie część prac elektrycznych odbywała się w kanale remontowym. Prace w opisany sposób ubezpieczony wykonywał do 31 grudnia 1998 r.